Ewelina Dobosz - "Przekraczanie granic"

Autor: Ewelina Dobosz

Tytuł: Przekraczanie granic

Wydawnictwo: Niegrzeczne Książki

Data wydania: 2021

Ilość stron: ok. 300

Ocena: 7/10

PATRONAT KSIĄŻKOWIRU

Opis:

Dręczą go dziwne majaki, a ta, dzięki której miał je pokonać, przyniosła ze sobą kolejne tajemnice. 

Judyta jest psychoterapeutką - zaangażowaną i profesjonalną. Nigdy nie narusza granic, których wymaga jej zawód. Aż do teraz. Teraz nie jest już taka pewna, czy uda jej się zachować dystans.

Maks zajmuje wysokie stanowisko na scenie politycznej. Od jakiegoś czasu cierpi na urojenia, stany lękowe, utraty świadomości. Próbuje ukryć to przed opinią publiczną, dlatego szuka dla siebie prywatnego terapeuty, który pomoże mu uporać się z tym problemem. 

Kiedy tych dwoje trafia na siebie, nic już nie jest w stanie powstrzymać rodzącej się między nimi namiętności. Nie dość jednak, że Maks jest pacjentem Judyty i osobą publiczną, to jeszcze ma żonę i wrogów, którzy próbują mu zaszkodzić. Co więcej, problem, z którym zgłosił się do Judyty, zdaje się mieć wiele przyczyn. Czy terapeutce uda się je odkryć? A co, jeśli upomni się o nią jej własna przeszłość?

Recenzja:

Kolejna książka spod ręki Eweliny Dobosz, która nie dosyć, że mnie pochłonęła bez reszty, to jeszcze takie ciekawe wątki poruszała. Z góry mówię, że nie tylko fani romansów pokochają "Przekraczanie granic", ale także fani tajemniczych wątków, wręcz kryminalnych oraz aspektów psychologicznych (które są tu całkiem dobrze przedstawione!). W ogólnym rozrachunku uważam tę powieść za kawał dobrej polskiej literatury - i dlatego już w tym momencie, na samym początku recenzji, mówię głośne: POLECAM!

Maksymilian jest politykiem - i to takim dosyć poważanym, na wysokim stanowisku. Jego życie jednak nie jest idealne, przeżywa sporo stresu, a na dodatek co chwila pojawiają się nowe problemy. Najgorszym z tych problemów okazuje się jednak nie próba szantażowania Maksymiliana, aby ugiął się pod presją premiera, nie rozwód z żoną (która ma już kochanka), ale to, że główny bohater cierpi na urojenia - i nie ma pojęcia, skąd to mu się bierze, z czym jest związane. Kiedyś Maksymilian leczył się co prawda na depresję - ale depresja nie powoduje przecież urojeń. Nie wiedząc, co mu jest, zgłasza się do psychoterapeuty, który wówczas mu pomógł - ale z racji tego, że ten tymczasowo wyjechał, przekierowuje go do koleżanki po fachu: Judyty.

Judyta także nie ma łatwego życia - bo chociaż kocha swoją pracę, to jej życie codzienne jest bagnem. Jej mąż popełnił samobójstwo, zostawiając ją z dwoma malutkimi dziećmi, więc Judycie trudno jest związać koniec z końcem. Co gorsza, szybko okazuje się, że jej nowy pacjent, Maksymilian, pociąga ją jak mało kto, co nie jest do końca profesjonalne, ale kobieta nie jest w stanie odmówić mu pomocy - szczególnie, że sama chyba chciałaby się dowiedzieć, co tam się u tego Maksa w sumie dzieje... 

Początek "Przekraczania granic" nie sugeruje aż tak mocnej i ciekawej książki - ale definitywnie jest lepiej niż dobrze. To nie jest przeciętna powieść, bo chociażby poruszane motywy w taki inny sposób, sprawiają, że ta pozycja jest po prostu bardziej wyjątkowa - i przez to: godna polecenia.

W tej pozycji Ewelina Dobosz nie dawała zbędnych przemyśleń (ale w pierwszym tomie też ich nie było) - opisy były treściwe, dialogi bardzo mi się spodobały, a do tego wszystkiego wykreowanie całej tej historii i postaci było zdecydowanie na plus. Bez wątpienia jeszcze będę sięgać po książki Eweliny Dobosz, bo są one warte poświęconego im czasu - a samej autorce życzę wiele weny, żebym miała co czytać!

Dodam też, że chociaż jest to niby drugi tom serii, to według mnie jest on dosyć luźno powiązany z tomem pierwszym - bo są inni główni bohaterowie, trochę inne zagadki do odkrycia... Wydaje mi się też, że ten tom jest ciut lepszy od tamtego, chociaż poziom bardzo porównywalny - w "Przekroczenie granic" bardzo mnie jednak urzekł wątek polityki - bo jeszcze nie czytałam romansu, w którym bohaterem byłby minister sprawiedliwości i prokurator generalny (w jednym). Także powiem Wam, że polityką się interesuję, a Ewelina Dobosz wszystko przedstawiła w tej kwestii całkiem autentycznie!

Skoro już tak dodaję, to muszę też wspomnieć o aspektach psychologicznych - bo biorąc pod uwagę całość książki: wyszło to całkiem nieźle, mimo że kilka zachowań było tam nie do końca zgodnych z etyką psychologa. Niemniej jednak i tak uważam, że jest to o wiele lepsze przedstawienie roli i znaczenia psychologa, niż w większości polskich powieści - za co ogromny plus, bo ja na to bardzo zwracam uwagę ze względu na to, że sama studiuję psychologię i chciałabym, żeby ten zawód jednak nie był przedstawiany jako najgorsze zło, tylko raczej jak pomoc pierwszej potrzeby.

Podsumowując: wzięłam tę powieść pod swój patronat, bo takie perełki warto polecać. Jeśli macie podobny gust do mojego, to bez wątpienia pokochacie "Przekraczanie granic" - a ci, którzy dłużej śledzą ten blog, potrafią już chyba powiedzieć, czy przy niektórych tytułach miałyśmy (lub mieliśmy!) podobne zdanie. Także wiecie, nie ma czasu, kupujcie "Przekraczanie granic" i bawcie się dobrze - i tego właśnie Wam życzę!