Adrian Bednarek - "Dziedzictwo zbrodni"

Autor: Adrian Bednarek

Tytuł: Dziedzictwo zbrodni

Wydawnictwo: Zaczytani

Liczba stron: 332

Premiera: 28 lipca 2021

Ocena: 8/10

Opis:

On pragnie jej śmierci, ona jego. Czy wspólny wróg sprawi, że podejmą współpracę? Dominik wraz z ojcem prowadzą nietypowy biznes – są płatnymi zabójcami. Najnowsze zlecenie to czteroosobowa rodzina Grabowskich. Marysia Grabowska to beztroska dwudziestolatka, której życie zmienia się w piekło, gdy zamaskowani mężczyźni atakują dom jej rodziców. Dziewczyna cudem unika śmierci. Wie, czym zajmuje się jej familia, więc nie chce iść na policję. Postanawia dowiedzieć się, kto i dlaczego chciał ich zabić. Tymczasem Dominik próbuje odnaleźć Marysię, żeby naprawić swój błąd i dokończyć zadanie. W innym wypadku sam wpadnie w poważne tarapaty. Żadne z nich nie jest świadome, że mają wspólnego wroga, a prawda o rodzinie Grabowskich jest zupełnie inna, niż podejrzewają…

Recenzja:

Adrian Bednarek nie zwalnia tempa, jeszcze nie tak dawno pisałam tekst o „Fascynacji”, a już udało mi się przeczytać kolejną powieść tego autora, a mianowicie „Dziedzictwo zbrodni”. Nic tylko powinszować produktywności i dbania o zadowolenie czytelników! Ale przejdźmy do oceny, a ta nie będzie dla was zaskoczeniem, jeśli jesteście z Książkowirem od jakiegoś czasu. Jestem bowiem fanką Adriana Bednarka, a lektura każdej kolejna książki jego pióra to prawdziwa przygoda (choć nie całkiem family friendly), więc i w tym przypadku było tak samo. Bawiłam się świetnie!

W „Dziedzictwie zbrodni” przedstawiono historię Dominika i Marysi. Ta dwójka przypomina mi trochę Bonnie i Clyde’a, chociaż fabuła wymyślona przez autora jest nawet bardziej pokręcona niż prawdziwe losy przywołanych przestępców, a jeśli choć trochę je znacie, to pewnie domyślacie się, że czeka was niezła jazda bez trzymanki. Trup ścieli się gęsto, tak gęsto, że nasza swojska Częstochowa zaczyna deptać po piętach Los Angeles, jeśli chodzi o liczbę nieboszczyków. Przy okazji tej powieści pisarz poszedł w typową sensację i wyszło mu to naprawdę dobrze. Nie uświadczymy nudnego i przydługiego zawiązywania akcji, bo już pierwsza scena w książce jest bardzo mocna, a będzie tylko intensywniej. 

Nie bójcie się jednak, że wasz żołądek nie wytrzyma. Jeśli już poznaliście styl Adriana Bednarka, pewnie wiecie, że nie stroni od obrazowych opisów. W przypadku tej książki powiedzenie, że postępował zachowawczo, byłoby sporym nadużyciem, jednak myślę, że jest to jedna z jego lżejszych do strawienia fabuł. Nie ma aż tak dużego nacisku na psychologię bohaterów, co można traktować jako plus lub minus, jednak ja uważam to za zaletę. Autor pozwolił na chwilę względnego oddechu dla czytelników, którzy jeszcze miesiąc temu zmagali się z meandrami psychiki Oskara Blajera. 

Słowem: „Dziedzictwo zbrodni” to naprawdę dobra pozycja na letni urlop, dość lekka i przyjemna, jednak pozwalająca podnieść na chwilę poziom adrenaliny z komfortu leżaka.  

Na pochwałę zasługują dodatkowo mięsiste postacie drugoplanowe, interesujące rozwiązania fabularne i realistyczne zwieńćzenie akcji, czyli coś, czego brakowało mi ostatnio. Nie mogę więc narzekać i nie zamierzam, bo tak jak wcześniej wspomniałam, uważam, że „Dziedzictwo zbrodni” to świetna odskocznia od prozy życia codziennego i materiał na udane, leniwe popołudnie. Nie jest to może dzieło na miarę Pulitzera, ale nie każda powieść musi taka być, a jeśli chodzi o dostarczanie rozrywki, Adrian Bednarek znów dostaje ode mnie ocenę bardzo dobrą!