Paul Leicester Ford - "Róże i kapryfolium"

Autor: Paul Leicester Ford

Tytuł: Róże i kapryfolium

Wydawnictwo: MG

Premiera: 30 czerwca 2021

Liczba stron: 642

Ocena: 8/10

Patronat Książkowiru

Opis:

Literacka historia amerykańskiej rewolucji!

Dopiero Przeminęło z wiatrem usunęło nieco w cień tę wspaniałą opowieść o miłości, rozgrywającą się w czasach amerykańskiej wojny o niepodległość 1774–1782.

Historia zaczyna się w przededniu amerykańskiej wojny o niepodległość. Bohaterka – nastoletnia Janice, jest trzpiotką, rozpieszczoną przez ojca, chociaż matka po stracie czwórki dzieci stała się religijną radykalistką i próbuje wbić córce do głowy bojaźń bożą. Do posiadłości jej ojca, wiernego rojalisty, czyli zwolennika rządów króla Anglii, którego z tego tytułu spotykają afronty, bo sąsiedzi chętnie zrzuciliby angielskie jarzmo, przybywa kontraktowy sługa, przedstawiający się jako Karol i starający zachowywać się jak typowy parobek. Chłopakowi wpada w oko córka właściciela majątku, ale przecież panienka nie może zadawać się z parobkiem! Janice sprzyja, w odróżnieniu od ojca, rebeliantom, a przy tym zawraca w głowie każdemu mężczyźnie, który ją ujrzy, łącznie z Jerzym Waszyngtonem, który nie raz ją ocali. Jak dobry anioł stróż czuwa też nad nią Karol.

Recenzja:

Wiele lat temu, gdy byłam w szkole średniej, spotkałam się z powieścią Róże i kapryfolium. Wtedy poległam na pierwszych rozdziałach, bo – jak to w latach szkolnych wiele osób ma – nie pałałam sympatią do dzieł bardziej klasycznych. Cieszę się, że wróciłam do tej książki, bo jest doprawdy niesamowita, jednak porównanie jej do Przeminęło z wiatrem to lekka przesada – i z całą pewnością szkodliwa dla tego tytułu.

Nie od pierwszych stron polubiłam się z tą powieścią, ale to raczej wina tego, że dawno nie sięgałam po klasyki i musiałam się przestawić na ten nieco inny sposób prowadzenia narracji – z odrobiną patosu oraz wyszukanymi formami grzecznościowymi w dialogach (jednak nie pompatycznymi). Mimo tej swoistej elegancji i wykwintności w treści, książkę czyta się nadzwyczaj przyjemnie, bo język jest po prostu piękny i… nie można się w nim nie zakochać. W historię wciągnęłam się jednak dopiero, gdy pojawiły się wątek wojny, bo… Janice oraz jej rodzina nie budziła z początku mojej sympatii, a wręcz irytowali mnie niemiłosiernie. Zresztą, mam ogromną słabość do batalistycznych scen, a w Różach... są sympatycznie nakreślone (choć mogłyby być brutalniejsze) – podobnie jak sama historia amerykańskiej rewolucji, która nie jest tylko tłem dla wątku miłosnego, ale jego częścią oraz istotną kwestią w przemianie wielu postaci.

Jak wspomniałam wcześniej, z początku książka mnie nie urzekła, ale po kilkudziesięciu stronach faktycznie zaczęłam ją doceniać. Wraz z kolejnymi wydarzeniami bohaterowie zyskują na kreacji, nawet Janice, która ma więcej szczęścia niż rozumu. Ta kobieta wywoływała we mnie skrajne emocje, bo z jednej strony nie należy do najmądrzejszych, ale z drugiej… charakteryzowała się niezwykle poczciwym serduchem. Mieszane uczucie mam także do niektórych postaci męskich, bo nawet złoczyńcy są tutaj nadzwyczaj szlachetni, co z jednej strony imponujące, a z drugiej… hmm, świat tak chyba nie działa. Na dodatek, niemal wszyscy zakochują się – a jakże inaczej – w przepięknej Janice. Brzmi to odstręczająco, ale szczerze mówiąc… nie było to akurat w tej książce jakieś złe – często ukazywało prawdziwe motywacje niektórych bohaterów, tudzież ich słabości.

Róże i kapryfolium to burzliwa historia rodzin z dwóch przeciwnych stron na tle amerykańskiej rewolucji. To bez wątpienia klasyk warty uwagi – potrafi zaintrygować, wzruszyć, zirytować i… rozbawić (dialogi bywają doprawdy błyskotliwe i urzekające). Jeśli lubicie romantyzm na tle wojny i niesnasek – dzieło Paula Leicestera Forda Was porwie! Polecam z całego serca. ;)