Mariana Enriquez - "Nasza część nocy"

Autor: Mariana Enriquez

Tłumaczenie: Marta Jordan i Katarzyna Okrasko

Tytuł: Nasza część nocy

Wydawnictwo: ECHA [Czarna Owca]

Data wydania: 19 maja 2021

Liczba stron: 736

Ocena: 9/10

Opis:

Uzbrojeni po zęby żołnierze, strzeżone drogi i unoszące się w powietrzu napięcie – to Argentyna pod rządami wojskowej junty. Ojciec z synem zamierzają przeprawić się z Buenos Aires do północnej granicy kraju z Brazylią. Matka Gaspara, bo tak ma na imię chłopiec, zginęła w tajemniczych okolicznościach.

Ojciec jest zdeterminowany, by uratować chłopca przed jego przeznaczeniem. Gaspar ma bowiem zostać medium na usługach Zakonu – tajnego stowarzyszenia, które przy pomocy zakazanych i niebezpiecznych rytuałów kontaktuje się z Ciemnością. By zyskać nieśmiertelność, członkowie Zakonu, rządzonego przez krewnych matki Gaspara, nie cofną się przed niczym. Ich starania sięgają setki lat wstecz, odkąd wieść o Ciemności przewędrowała z Afryki, przez Anglię, do Argentyny.

Enriquez czerpie garściami z historii swojego kraju i dawno zapomnianych wierzeń, tworząc niepokojącą, lecz olśniewającą powieść. "Nasza część nocy" to kolejny dowód na to, że autorka jest jednym z najważniejszych głosów w literaturze latynoamerykańskiej.

Recenzja:

Czy spotkaliście się z horrorem z politycznym tłem? Ja w Naszej części nocy zasmakowałam takiego cuda po raz pierwszy i choć zazwyczaj takie koncepty mnie odstraszają, tak do powieści Mariany Enriquez przekonały mnie dawno zapomniane wierzenia, gdyż – po prostu – uwielbiam takie motywy w literaturze. Wyjście ze strefy czytelniczego komfortu bardzo mi się opłaciło, bo powieść okazała się przepysznie mroczna, niepokojąca i fascynująca!

Nie ma na świecie słów na opisanie wnikania w Ciemność, na ten ostatni kęs.

Z początku ogromnie przeraził mnie rozmiar tej książki, gdyż historia Naszej części nocy to przeszło siedemset stron. Jak to jednak w przypadku wciągających i fantastycznie napisanych powieści bywa, absolutnie nie odczuwa się tego rozmiaru (a przynajmniej ja nie odczułam), gdyż nie dość, że kryje się tutaj wiele niesamowitych (i straszliwych) wierzeń i kultów, tak mamy do czynienia także z więcej niż jedną perspektywą, co dopełnia całości. Wbrew pozorom, jest to także opowieść bardzo emocjonalna, ponieważ w dużej mierze skupia się na relacji rodzinnej, ojciec-syn, która dodaje całości nieco dramatyczny wydźwięk. A jeśli chodzi o kwestie polityczne… są one faktycznie głównie tłem dla reszty przysmaków.

To, co kryło się na końcu korytarza, było wystraszone i nie stanowiło niebezpieczeństwa, ale było bardzo stare i jak wszystko, co dawne, żarłoczne i nieszczęśliwe, i zawistne.

Mariana Enriquez przepełniła tę historię legendami, obrzędami, starożytnymi bogami oraz wieloma innymi podobnymi nietuzinkowymi wątkami. Niespokojna Argentyna idealnie została tutaj w pleciona w krwawe rytuały – wszak Ciemność domaga się ofiar – a w tym miejscu nieszczęść nie brakuje. Nikogo nie zaskoczę tym, że w tej książce kryje się wiele mocnych scen, które budzą w czytelniku intensywne emocje: wstręt, przerażenie, zdziwienie. Napięcie i gęsia skórka towarzyszyły mi przez niemal całą lekturę, a były wywołane nie tylko stricte przez oczywiste strachy, przemoc czy szaleństwo. Autorka porusza tu wiele tematów wartych refleksji, takich jak choćby nadużywanie władzy ślepy czy fanatyzm. Może nie są to oryginalne motywy, ale tutaj – w obliczu wręcz surowego zła - prezentują się doprawdy oryginalnie i satysfakcjonująco.

Ciemność była otwarta, a noc jeszcze nie zamknęła się nad nami.

Nasza część nocy to kapitalnie utkana powieść o niesamowitej więzi oraz… ciemności. Atmosfera w książce jest niespotykanie duszna, a postaci pokręcone na maksa – potrafią wzbudzić zarówno pogardę, jak i współczucie. Ukazanie rdzennych wierzeń w argentyńskich klimatach, wśród politycznych niepokojów i okrucieństwa, był fenomenalnym pomysłem w sam sobie, a zrealizowanie go przez Marianę Enriquez to po prostu majstersztyk. Z całą pewnością będę wypatrywać kolejnych tworów autorki, a ten tytuł polecam Wam z całego serca – nawet jeśli nie widzicie się przy lekturze takiego horroru. Mnóstwo refleksji, jeszcze więcej wrażeń, wzruszeń i dreszczy!