Joe Hill - "Rogi"

Autor: Joe Hill

Tytuł: Rogi

Wydawnictwo: Albatros

Data wydania: 2 czerwca 2021

Liczba stron: 448

Ocena: 8/10

Opis:

Kiedy wydaje ci się, że opuścił cię nawet Bóg, pamiętaj, że w środku ciebie na pewno został diabeł…

Rok wcześniej Igowi Perrishowi zawalił się cały świat – a miał wiele do stracenia. Bogaty lekkoduch, syn znanego muzyka i brat gwiazdy TV, nie musiał nigdy martwić się o swoją pozycję czy przyszłość. Tym bardziej, że miał przy sobie ukochaną dziewczynę, Merrin Williams, z którą dzielił marzenia i wszystkie wyzwania. Aż do nocy, kiedy została brutalnie zgwałcona i zabita. A on był tego jedynym świadkiem.

W rocznicę morderstwa Igowi puszczają hamulce – pije tyle, aż traci nad sobą kontrolę. A rano budzi się z nieprawdopodobnym kacem i… sterczącymi z czoła rogami. Nie są halucynacją ani tworem chorego umysłu zmęczonego żałobą. Ig właśnie dostał zadziwiający prezent, który pozwala mu poznać myśli i sekrety innych ludzi.

I wykorzysta go, aby dowiedzieć się, co naprawdę przydarzyło się Merrin. Choć są tacy, co sądzą, że to on, tylko dzięki pieniądzom rodziców, nie odpowiedział dotąd za tę śmierć…

No i na koniec pozostanie kluczowe pytanie – jak to właściwie się stało, że Igowi wyrosły rogi?

Recenzja:

Mam ogromną słabość do twórczości Kingów, bo stale zaskakują oni szalonymi pomysłami, a przy większości ich tworów mam dosłownie wymalowane na twarzy wielkie WTF?!, bo nieprzewidywalność sięga w nich zenitu. Nie inaczej jest i w przypadku Rogów, mojej pierwszej powieści Joego Hilla – dotychczas znałam go jedynie z krótkich form. I choć książki tej nie mogę nazwać złą, bo naprawdę zaangażowała mnie i zafascynowała, tak… jednak preferuję opowiadania tegoż autora.

Człowiek i demon leżeli obok siebie - choć pytanie, który był którym, nadawało się na temat teologicznej debaty.

Wielu z Was może kojarzyć Rogi z ekranizacją o tym samym tytule (z Danielem Radcliffem w roli głównej). Sama widziałam ją wiele lat temu, ale poza jakimiś drobnymi przebłyskami fabularnymi oraz faktem, że średnio przypadł mi do gustu – nic mi w głowie po niej już nie zostało. Postanowiłam sobie odświeżyć tę historię za pomocą lektury pierwowzoru i – że tak powiem sztampowo - książka wydaje mi się znacznie lepsza od filmu. Przede wszystkim widzę w niej głębię bohaterów oraz mocniejszą narrację, Joe Hill nie przebiera tu w słowach, a i w opisach kryje się więcej detali, które nie zostały uwzględnione na ekranie (a przynajmniej ja ich nie kojarzyłam). Byłam więc wielokrotnie zaskakiwana, zarówno fabularnie, jak i pod względem ciekawych dygresji na temat ludzkiej natury oraz… zabawą konwencji diabła, bardzo nietypową i… po prostą fenomenalną. Zresztą, sama moc głównego bohatera jest kapitalna – wszak może dzięki rogom poznawać najbrudniejsze sekrety innych, ale – niestety – książka ma także swoje słabe strony.

Joe Hill, podobnie jak jego ojciec Stephen King, ma cudaczną słabość do rozbijania nawet prostych wydarzeń na tysiące drobnych kawałków. O ile z niektórymi scenami i odskoczniami problemu nie miałam, bo naprawdę były interesujące, tak inne bywały nużące, a wręcz zbędne. Rozczarowało mnie również zakończenie, mam wrażenie, że autor poszedł tutaj trochę na łatwiznę – liczyłam na to, że mnie nim znokautuje, a tutaj… psikus. Niemniej mimo tego i tak uważam Rogi za lekturę co najmniej dobrą, bo zalety przeważają tutaj nad wadami. Mamy zabawę wieloma gatunkami - kryminałem, dramatem, czarną komedią oraz – paradoksalnie – zaledwie odrobiną horroru, nietuzinkowe paranormalne zdolności głównego bohatera oraz mnóstwo symboliki, często nieoczywistej. Jak wspomniałam wcześniej, postacie mają tutaj głębię, podobnie jak ich zachowania, które często okazują się… obłudni. Prawdę mówiąc, w wielu momentach powieść Joego Hilla wprawia czytelnika w stan przygnębienia, niemniej – czego zapewne się domyśliliście już – budzi ona doprawdy wiele emocji, choćby rozbawienie.

Rogi to dramatyczna, mroczna i… rozrywkowa powieść, niepozbawiona głębi oraz nieszablonych nawiązań, symboliki (a także ciekawego obrazu miłości). Czytelnicy poszukujący wielu wrażeń w książkach, bez wątpienia zakochają się w tym tytule, bo… dostarcza ich co niemiara, a o słabszych fragmentach szybko się zapomina, bo historia Iga angażuje całkowicie. Oryginalna, ponura, zabawna, melancholijna – polecam z całego serca!

P.S. Ta okładka Dark Crayona jest PRZEGENIALNA! 💓