Kurt Vonnegut - "Sinobrody"

Autor: Kurt Vonnegut

Tytuł: Sinobrody

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 13 października 2020

Liczba stron: 392

Ocena: 7/10

Opis:

Prosta i poruszająca historia o lekkomyślności człowieka w tworzeniu i niszczeniu tego, co kocha.

Fikcyjna autobiografia amerykańskiego malarza, który w pewnym momencie swojego życia postanawia zerwać z malarstwem. Jego pasją staje się odtąd kolekcjonowanie dzieł sztuki. Dzięki dawnym przyjaźniom z wielkimi, a podówczas mało znanymi malarzami wchodzi w posiadanie najwybitniejszych dzieł amerykańskiego ekspresjonizmu. Aż nagle w jego życiu zjawia się młoda i bogata wdowa. Za wszelką cenę próbuje ona odkryć sekret starego malarza, kryjący się w wielkim spichrzu na kartofle, do którego nikt nie ma dostępu. Wścibska wdowa powiela więc zadanie, jakie postawiły sobie ongiś żony Sinobrodego ze starej legendy, który zabijał je, ponieważ łamały jego surowy zakaz zaglądania do tajemniczej komnaty.

Za pozornie banalnym pytaniem, co kryje się w spichrzu malarza, jak zwykle u Vonneguta, kryją się podane w humorystycznym tonie, lecz wcale przez to nie mniej poważne pytania – by zacytować autora – o to, „kto właściwie odpowiada za stworzenie świata i o co w tym całym stworzeniu chodzi”…

Recenzja:

   Tak, po raz kolejny w moje łapki wpadł najnowszy Vonnegut. Pewnie się powtórzę, ale ostatnim czasie pojawił on się na mojej liście ulubionych autorów i miłość ta kwitnie w najlepsze. Nic więc dziwnego, że jak tylko widzę w zapowiedziach kolejną książkę, to nie mogę się doczekać jej. Tym razem na tapet wezmę Sinobrodego.

To historia o tym z jaką łatwością człowiek potrafi niszczyć to co kocha i na czym mu zależy. To również historia o ułomności człowieka i o ważnym pytaniu o co w całym stworzeniu świata chodzi. Fikcyjna autobiografia malarza, który porzuca swój fach dla kolekcjonowania dzieł sztuki, skrywającego sekret, który pewna wdowa bardzo chce poznać.

Vonnegut ma chyba talent do budowania postaci trochę irytujących, ale bardzo życiowych. No bo przecież nie zawsze wszyscy dokonujemy właściwych wyborów, no i nie zawsze każdy każdego lubi. Dobra wyszło z tego masło maślane, ale wiadomo, o co chodzi. Bohaterowi, jak zwykle wykreowani są bardzo ciekawie. Poznajemy ich od podstaw i czytelnik ma okazję zrozumieć, dlaczego i co ukształtowało charakter głównego bohatera. 

Uwielbiam ten czarny humor, którego używa Vonnegut w dużych ilościach, a pod którym ukrywają się poważne i życiowe pytania. Uwaga! Słowo życiowo i wszystkie jego odmiany stają się sponsorem tego tekstu. Jednak tak właśnie jest. Wiem też, że nie wszyscy przepadają za tym osławionym czarnym humorem i komuś może to nie odpowiadać, jednak do mnie trafia to bardzo i może właśnie dlatego tak lubię historie Vonneguta.

No i teraz, na koniec moje małe rozczarowanie, chociaż nie do końca wiem, co je spowodowało. Może po prostu wynika to z tego, że na koniec książki czułam niedosyt, jakby mi czegoś tam brakowało, poczucie, że coś jeszcze można było wycisnąć z tej historii. Książka ta porusza dosyć mocne tematy oraz braki i ubytki w człowieczeństwie. Momentami może szokować, ale bardzo mocno trafia w czytelnika, przynajmniej we mnie. 

Mimo tej ciężkości w przesłaniu, książkę czyta się naprawdę szybko i sprawnie. Ja już przyzwyczaiłam się do tego, że książki Autora niezależnie od historii jaką nam serwuje bardzo szybko się kończą i na długo pozostają w pamięci. Zostałam wciągnięta w fabułę od pierwszych stron i mimo iż nie ma tu szaleńczej akcji, to książka jest płynna i nie można się doczekać końcówki.

Mimo tego małego niedosytu, czekam na kolejne książki Vonneguta wydawane w tym świetnym wydaniu. Chyba mam jedną lub dwie zaległe, więc muszę to koniecznie nadrobić. Cóż mi innego pozostało, jak tylko polecić Wam Sinobrodego, a także całą twórczość Autora? Mam nadzieję, że przypadnie Wam do gustu - tak samo, jak mnie.

Z książkowymi pozdrowieniami,

Klaudia.