Robert Małecki - "Żałobnica"

Autor: Robert Małecki 

Tytuł: Żałobnica 

Wydawnictwo: Czwarta Strona 

Premiera: 12 sierpnia 2020 

Liczba stron: 384 

Ocena: 8/10 

Recenzja przedpremierowa

Opis: 

Zmarli zawsze zabierają tajemnice do grobu. Tym razem zrobili wyjątek. 

Gdyby to był idealny związek, Anna jeszcze długo nie wyszłaby z żałoby po wypadku męża i pasierbicy. Ale to nie było idealne życie. Ani idealne małżeństwo. Anna bowiem nie była idealną żoną i macochą. W pogoni za szczęściem mogła znieść wiele, jednak śmierć bliskich zniszczyła wszystko z siłą sztormu.

Żałobnica, piękna kobieta po trzydziestce, dziedziczy po śmierci męża świetnie prosperujące przedsiębiorstwo i spory majątek. Niestety skrywane głęboko tajemnice po latach wypływają na wierzch i Anna orientuje się, że ktoś zaczyna manipulować jej życiem. Kobietę zalewa fala strachu, ale zanim wpadnie w nieprzeniknioną toń, będzie musiała stawić czoła mrocznej przeszłości. I zrobi to. Tym bardziej, że ukrywa jeszcze jeden sekret… 

Recenzja: 

O kryminałach Roberta Małeckiego słyszałam wiele superlatywów od przyjaciółki, dlatego też nie mogłam oprzeć się pokusie poznania w końcu twórczości tegoż autora. Żałobnica od razu zwróciła moją uwagę fragmentem opisu (Zmarli zawsze zabierają tajemnice do grobu. Tym razem zrobili wyjątek.), który zapowiadał doprawdy nietuzinkową lekturę. I moje przeczucie się sprawdziło, bowiem książka okazała się przepysznym thrillerem! 

To, co pierwsze nasuwa mi się na myśl, gdy myślę o Żałobnicy to fakt, że książka jest przepełniona niespodziankami. Autor stale zaskakuje nas czymś nowym, kolejnymi tropami i tajemnicami, dzięki czemu książkę czyta się z niegasnącym zainteresowaniem, a sama fabuła z czasem przybiera nieoczywisty obrót. Sama główna bohaterka, Anna, choć jest narratorką, stale dla czytelnika jawi się jako kobieta pełna sekretów, które za wszelką cenę pragniemy odkryć. Nie potrafiłam obdarzyć jej sympatią, ale – mimo to – postać ta prawdziwie mnie zafascynowała i nie mogłam jej opuścić. Pragnęłam obedrzeć ją z jej przeszłości i dowiedzieć się, co tak naprawdę się wydarzyło – nie tylko na przejeździe kolejowym… 

Nie jestem idealna. Raczej zepsuta i zła. (…)

„Żałobnica” do mnie pasuje, lgnie do skóry i wchłania się niczym najlepszy krem. 

Jestem żałobnicą. 

Jestem suką. 

Od książki nie sposób się oderwać, choć nie jest ona bez wad. W niektórych miejscach opisów jest nieco za wiele (Robert Małecki zdaje się bardzo lubić detale - szczególnie w kwestii czynności dnia codziennego), przez co lektura chwilami nuży. Dosłownie chwilami, bo autor zdaje się w ten sposób usypiać czujność czytelnika, by zaraz rzucić mu w twarz kolejnym zagadkowym zachowaniem Anny lub innym faktem. Sama konstrukcja Żałobnicy jest bardzo ciekawa, bowiem balansujemy pomiędzy wydarzeniami z przeszłości (dalekiej i bliskiej) narratorki, a teraźniejszością. Dodaje to całości cudownego klimatu oraz pozwala bardziej zagłębić się w psychikę tytułowej bohaterki. I częściowo ją rozumiemy. Warto tutaj dodać, że w książce przewija się wiele tematów – m.in. żałoby, zdrady, samotności, tajemnic, toksycznej przyjaźni, zemsty – jednak nie czujemy się nimi przesyceni. Wszystko jest znakomicie wyważone. 

Być może nie ma tu nikogo? 

Ni-ko-go, ni-ko-go, ni-ko-go... 

Nie od pierwszych stron pokochałam Żałobnicę, aczkolwiek po zakończeniu książki mogę śmiało powiedzieć, że Robert Małecki zyskał nową fankę. Zatraciłam dla tej książki poczucie czasu i pożarłam ją w jeden wieczór, przez co prawdopodobnie się nie wyśpię do pracy (piszę tę recenzję o pierwszej nocy, dnia dzisiejszego), ale absolutnie tego nie żałuję. I jestem przekonana, że niebawem sięgnę po inne książki autora. Jeśli lubicie nieprzeciętne thrillery, z duchami przeszłości i rozbudowaną tajemnicą – nie znajdziecie lepszego tytułu! Polecam z całego serducha!