Shelby Mahurin – "Gołąb i wąż"

Autor: Shelby Mahurin

Tytuł: Gołąb i wąż

Wydawnictwo: We Need YA

Data wydania: 2020

Ilość stron: 476

Ocena: 5/10

Opis:
Louise uciekła przed dwoma laty z sabatu, wyrzekając się magii i swoich mocy. Plan był prosty: schronić się w Cesarine i żyć z tego, co będzie w stanie ukraść dzięki własnej przebiegłości i sprytowi. Ale tu, w mieście ogarniętym strachem przed magią, wiedźmy takie jak Lou są ścigane. I palone na stosach.

Reid Diggory, łowca czarownic na usługach Kościoła, kieruje się w życiu jedną zasadą: wiedźmy muszą zginąć! Ścieżki Reida i Lou miały się nigdy nie przeciąć, lecz niegodziwy rozkaz zmusza ich do niemożliwego – małżeństwa.

Pradawna wojna wiedźm z Kościołem trwa, a najniebezpieczniejsi wrogowie Lou szykują się, by zgotować jej los o wiele gorszy od stosu. Niezdolna do ignorowania coraz potężniejszych uczuć i zmiany tego, kim jest, Lou musi podjąć decyzję, która zaważy na jej przyszłości, i odpowiedzieć sobie na pytanie… Czy miłość robi z nas głupców?

Recenzja:

Mam problem z tą książką. Będzie więc trochę narzekania, bo chcę opisać Wam jej mankamenty, ale żeby nie było wątpliwości – mimo tych wielu minusów, Gołąb i wąż mi się podobał. Nie nazwałabym tego debiutu genialnym, ale myślę, że jest całkiem niezły i bardzo wiele osób miło spędzi przy nim czas, o ile przymknie oko na niektóre kwestie.

Ale od początku. Lou to czarownica, która ucieka przed swoją przeszłością, z kolei Reid jest łowcą, który nie waha się podpalać stosów. Dlatego gdy ich ścieżki przypadkowo się krzyżują, od razu nasuwa się wniosek, że ta historia musi skończyć się tylko w jeden sposób – tragicznie. Łowca i czarownica, którzy zostają zmuszeni do małżeństwa to nie najlepsze połączenie. Ale czasami właśnie takie tworzy najlepszą historię, prawda?

Zacznę od minusów, żeby później zrobiło się miło. A więc moje największe zarzuty są takie: autorka praktycznie nie opisała świata przedstawionego. Nie potrzeba mi rozwlekłych epopei na kilka stron, w których pojedyncze nitki, z których są zrobione firany w oknach na rynku głównego miasta zostaną opisane, ale w Gołębiu i wężu w tym względzie panuje ubóstwo totalne. A to bardzo utrudnia wczucie się w klimat powieści.

Poza tym bohaterowie, których charaktery nie zostały dopracowane i których zachowanie było nielogiczne. Króluje tu pojawienie się wątku księcia. Ot tak. Ani nie został on jakoś wyjaśniony, ani nie mieliśmy wielu podanych na temat samego Beau faktów, ani nie był on do niczego bohaterom potrzebny… Nie mam pojęcia, co się w tym momencie powieści zadziało. Nadal nie wiem, a pisałam o tym już z kilkoma osobami, które też są po lekturze (pozdrowienia dla dziewczyn grupy!), i one też są zdziwione. Więc słabo.

Nie mogę też nie wspomnieć zakończenia. Autorka ostro sobie z nim poleciała i zdaje się, że zapomniała o połowie, a nawet większości, zgromadzonych bohaterów, którzy powinni byli w jakiś sposób uczestniczyć w akcji. Zapomniała też o logice. No ale mamy magię, więc hej, można to wszystko nią wytłuma... Nie, nie można. Moim zdaniem zakończenie jest najsłabszą częścią tej powieści. Chociaż ostatnie słowo Reida fajnie je podsumowuje i w sumie to mnie kupiło.

Ale jak już o Reidzie… Jejku, ile opowieści o szarych myszkach i złych chłopcach zdarzyło Wam się przeczytać? No to tutaj jest na odwrót. To facet jest tą miękką kluchą, chociaż jest ogromny, macha mieczem i w ogóle jest kapitanem łowców. Śmiesznie to wypada, gdy rumieni się co drugie słowo, nawet jeśli wziąć pod uwagę, że niby jest wychowywany w cnocie, w wierze i tak dalej. Ale to akurat nadrabia Lou. Lou, która jest tak nietuzinkową bohaterką, że nie można po prostu nie zaśmiać się, gdy się pojawia. Czasami z zażenowania, ale przez większość czasu z rozbawienia. To ona ratuje tę książkę, bo gdyby i heroina była taka mdława jak Reid przed jej poznaniem, odpadłabym już po pierwszych stronach.

Przyczepię się jeszcze francuskich wstawek w tekście. Nigdy nie uczyłam się tego języka, więc ogromnie żałuję, że wielu z tekstów bohaterów nie byłam w stanie zrozumieć, bo nie zostały wyjaśnione. Może są tak banalne, może to jakieś przekleństwa czy przysłowia, które powinnam znać, ale cóż, nie znam, więc nie podobało mi się to, że nie dostały swoich przypisów.

Ufff. No ale teraz plusy. Po pierwsze Lou, którą już wspomniałam. Lou rządzi. Po drugie nie da się zaprzeczyć, że historia wykreowana przez Mahurin wciąga mimo wielu niedociągnięć i luk. Potrafi pochłonąć, a że autorka pisze lekko, z humorem, czyta się to błyskawicznie. Humor właśnie też jest jedną z większych zalet, bo przy powieści da się naprawdę dobrze bawić. Do tego dodajmy jeszcze wątek romantyczny – trochę kulejący, no ale jednak wywołał u mnie emocje, więc wrzucę go do plusów, a co – kilka zwrotów akcji, sceny walki i proszę, w tej historii da się naprawdę zauroczyć.

Poza tym podoba mi się wątek podziału na Dame Blanche i Dame Rouge – białą czarownicę i krwawą czarownicę. Mam nadzieję, że zostanie pociągnięty w drugim tomie. Nie da się też zaprzeczyć, że ciekawe są zwłaszcza sceny akcji i sceny, hm, obyczajowe? Gdy nasi bohaterowie mają chwilę, by odetchnąć od swoich sekretów, poznać się i wprowadzić nieco tej zupełnie innej magii, niż ta wymagająca od jej użytkowniczki poświęcenia. A właśnie – to też był świetny wątek. Chociaż wyłamywanie palców, by otworzyć zamek mocą brzmi strasznie, magia, która nie bierze się znikąd, to bardzo fajny pomysł.

Podsumowując – debiutu genialnym bym nie nazwała, ale uważam, że to całkiem przyjemna fantastyka młodzieżowa, przy której, przy przymrużonych na błędy powiekach – da się dobrze bawić. Jeśli lubicie wątki czarownic, magii, nie straszne Wam oryginalne bohaterki śpiewające sprośne piosenki i cięty humor, sprawdźcie Gołębia i węża. Ja wyczekuję drugiego tomu, by sprawdzić, co autorka przygotowała jeszcze dla bohaterów i mam nadzieję, że ten będzie lepszy, bardziej dopracowany, ale wciąż pełen akcji i tekstów Lou.