Ruth Ware - "Pod kluczem"

Autor: Ruth Ware 

Tytuł: Pod kluczem 

Wydawnictwo: Czwarta Strona 

Data wydania: 1 lipca 2020 

Liczba stron: 416 

Ocena: 9/10 

Opis: 

„Panie Wrexham, to ja jestem tą nianią ze sprawy Elincourtów. I nie zabiłam tego dziecka.” 

Intratna oferta pracy w charakterze niani skłania Rowan do złożenia aplikacji. Gdy dziewczyna dostaje odpowiedź na swoje zgłoszenie, dowiaduje się, że wokół domu państwa Elincourtów krąży wiele przesądów dotyczących jego historii – mówi się nawet, że jest on nawiedzony. Co więcej, w ciągu ostatnich czternastu miesięcy aż cztery nianie zrezygnowały z pracy w tym miejscu. 

To jednak nie zniechęca Rowan, która udaje się na rozmowę kwalifikacyjną. Wiktoriański dom, zbudowany w pewnym oddaleniu od miasta, urządzony jest nowocześnie, a w jego wnętrzach widać przepych. Rowan od razu czuje, że pragnie tej pracy, tego domu, pragnie być częścią tej idealnej rodziny. I to mimo ostrzeżeń i narastającego niepokoju, który zaczyna odczuwać, przebywając w domu Elincourtów. 

Ale przecież to wszystko jest zbyt piękne, żeby było realne. Prawda? 

Recenzja: 

Ostatnio mam naprawdę wielkie szczęście do nietuzinkowych powieści. Wystarczy spojrzeć na Pod kluczem - książkę, która na pierwszy rzut oka niczym się nie wyróżnia, ale gdy już się po nią sięgnie… ach! Nie przedłużając wstępu – zostałam niesamowicie zaskoczona i jestem wręcz zachwycona tym tworem. 

Sama forma powieści wydaje się dość nietypowa. Początek jest epistolarny, to swoisty monolog autorki do prawnika, gdzie próbuje udowodnić następnie swoje racje. I czytelnik wówczas czuje dokładnie to, co Remigiusz Mróz napisał w swojej rekomendacji – pragnie się Rowan chronić i trzyma za nią mocno kciuki. Następnie książka bardzo łagodnie przechodzi do powieściowej formy, niemniej gdzieniegdzie ta listowa forma wciąż się pojawia – nie tyle w oddzielnych listach, co we swobodnych wtrąceniach. To trochę jak kubeł wody na głowę czytelnika, jakby autorka chciała nam przypomnieć, że coś złego już się wydarzyło, a to po prostu opowieść Rowan – naszej narratorki i… bardzo bliskiej osoby zarazem. 

Mogłabym uprząść sieć bzdur o tym, jaką to jestem idealną, troskliwą, świętą osobą - ale nie byłoby to niczym więcej. Bzdurą. A ja nie zamierzam tu opowiadać Panu bzdur. Chciałabym, żeby Pan w to uwierzył - niczego bardziej na świecie nie pragnę.

Z Rowan łatwo się zaprzyjaźnić i poczuć do niej sympatię. To zwyczajna kobieta, której nie brakuje wad, ale jest niesamowicie sympatyczna, szczera i przepełniona ironią. Prawdę mówiąc, z początku powieść zaczyna się dość humorystycznie-obyczajowo (naprawdę, wybuchłam głośnym śmiechem przy kilku scenach (szczególnie z majstrem, str. 86, nic więcej nie zdradzę), dopiero wraz z rozwojem fabuły zaczynają pojawiać się jakieś niepokojące niuanse – jak choćby wspomnienie o duchach przez jedną z dziewczynek. Sielska historia stopniowo zaczyna budzić dreszcze na plecach czytelnika i wywoływać w nas dyskomfort… a ja bardzo lubię takie zabiegi. 

Ogromnie również przypadła mi do gustu kreacja domu, technologicznie wręcz niemożliwego, który – jak to ładnie Rowan w treści powieści określiła wiktoriańską duchotą poprzecinaną akcentami kosmicznej nowoczesności. To miła odmiana po tych wszystkich starych, nawiedzonych domostwach z thrillerów i horrorów. Dla mnie – coś nowego, co dodaje smaczku całości. 

Zamrugałam. W tym, jak ten dom łączył stare z nowym, było coś niepokojącego. Nie wyglądał jak większość domów, gdzie nowoczesne dodatki docierały się z oryginalnymi elementami i łączyły w przyjazną, elektryczną całość. Tutaj można było odnieść wrażenie, że to olej i woda – wszystko było albo nieśmiało oryginalne, albo krzykliwie nowoczesne, bez żadnych starań, by te obie cechy połączyć.

Pod kluczem to fantastyczny thriller, świeży i nowoczesny. Choć wiemy od początku, co się mniej-więcej wydarzy (bardziej mniej niż więcej, bo mamy jedynie świadomość, że zginie jedna z dziewczynek), historia niesamowicie wciąga, a zagadki i niepokoje stale się piętrzą. Ruth Ware z powodzeniem mogę po tym dziele nazwać królową suspensu, bo od dawna żaden pisarz nie trzymał mnie tak długo w niepewności, z gulą w gardle. I od dawna nie poczułam takiej bliskości i solidarności z główną bohaterką. Rowan jest zwyczajnie-nadzwyczajna i za to można ją pokochać. Zresztą, samo dążenie do rozwiązania tajemnicy to ogromna przyjemność, a rozwikłanie intrygi jest doprawdy zaskakujące. Polecam z całego serca!