Andrzej Pilipiuk – "Czarownik Iwanow"

Autor: Andrzej Pilipiuk

Tytuł: Czarownik Iwanow

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki 55

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2020

Ilość stron: 208

Ocena: 7/10

Opis:

Jakub Wędrowycz jest jedną z najlepiej wykrojonych postaci polskiej fantasy.

Opowiadania o wiejskim egzorcyście łączą wisielczy humor z nader precyzyjną obserwacją obyczajową. Ta ostatnia sprawia, że wszelkie potwory, demony i wampiry trapiące Jakuba Wędrowycza są znacznie mniej przerażające niż podejrzenie, które ogarnia w pewnym momencie czytelnika – mianowicie, iż ów wiejski pejzaż krainy Wędrowycza nie jest jedynie fantazją.

Recenzja:

Pamiętacie jeszcze Jakuba Wędrowycza – bimbrownika, kłusownika, hienę cmentarną i egzorcystę amatora? Jeśli nie, to chętnie Wam dziś odświeżę pamięć tym krótkim zbiorkiem opowiadań o wyżej wymienionym. Bo jedno trzeba przyznać: tak oryginalną postać naprawdę trudno spotkać!

Czarownik Iwanow to drugie opowiadanie w książce, najdłuższe w całym zbiorze, a dzięki temu najbardziej dopracowane. Jakub nie dość, że musi się tutaj mierzyć z powracającym problemem wampirów, ciągle uciekać przed irytującą milicją, to jeszcze na jego teren sprowadza się tytułowy czarownik. Także wydarzeń mamy tu sporo, nudy nie będzie, a pośmiać się można nieraz, chociażby podczas czytania o próbie kupna drutu, o metodzie warstwowej czy przy scenie, gdy Jakub doprowadza do płaczu Birskiego.

Właśnie wisielczy humor jest największą zaletą opowiadań o Wędrowyczu, ale trzeba też zdawać sobie sprawę, że czasami balansuje on już na cienkiej granicy między żartem a czymś niesmacznym. Także nie będą to pewnie historie dla każdego, ale jeśli nie macie nic przeciwko tego typu humorowi, na pewno będziecie się dobrze bawić! Na przykład w momencie, gdy Wędrowycz zajada się kaszanką nad odkopywanym grobem wampira albo przy egzorcyzmowaniu młodego punka.

Oprócz tego poczytacie tutaj o innych perypetiach Jakuba: z księdzem i policją, o tym, jak zakończyła się próba zabrania Wędrowycza do piekła czy też jak przebiegała jego wizyta u syna. I choć niektórych może odstraszać to, że mamy do czynienia z opowiadaniami, myślę, że akurat w tym przypadku ta forma sprawdza się najlepiej. Chociaż to ciągnie za sobą też minusy, na przykład nie mamy tutaj szerszych wyjaśnień i czy rozbudowanych opisów, które czasem by się przydały, ale są dynamiczne sceny i fajne dialogi, a same postacie są na tyle charakterystyczne, że można z nimi świetnie spędzić czas.

I właśnie uważam, że jeśli sięgniecie po kolejne przygody Wędrowycza, spędzicie kilka godzin, dobrze się bawiąc, czasami dziwiąc, czasami krzywiąc, ale ostatecznie perypetie wiejskiego egzorcysty będą miłą odskocznią od innych zajęć. Ja zdecydowanie takiej potrzebowałam i cieszę się, że znowu mogłam zajrzeć do Wojsławic. To była jak zawsze fajna przygoda i chętnie jeszcze wrócę do innych przygód Jakuba, a Was zachęcam do poznania tych i poprzednich! Ich zaletą jest to, że raczej nie musicie czytać ich po kolei, więc możecie zacząć przygodę z Wędrowyczem w dowolnej chwili!