Tess Gerritsen - "Osaczona"

Autor: Tess Gerritsen

Tytuł: Osaczona

Wydawnictwo: Harper Collins

Data wydania: 6 listopada 2019

Liczba stron: 240

Ocena: 6/10 

Opis: 

Zabiła.

Taki zarzut usłyszała Miranda Wood, kiedy w jej własnej sypialni znaleziono zakrwawione ciało byłego kochanka. Obok zwłok leżał nóż kuchenny, którym zadano ciosy. Podejrzane jest również to, że ktoś anonimowo wpłaca za nią sporą kaucję.

Miranda musi udowodnić swoją niewinność, mimo że wszystko świadczy przeciwko niej. Walcząc o dobre imię, odkrywa krok po kroku mroczną sieć kłamstw, szantażu i korupcji.

Ale jest ktoś, kto zrobi wszystko, żeby prawda nie wyszła na jaw. Im bardziej Miranda zbliża się do rozwiązania zagadki, tym większe niebezpieczeństwo jej grozi. W końcu sama staje się celem mordercy.

Recenzja:

Od dłuższego czasu miałam chęć na zapoznanie się z twórczością Tess Gerristen. Wiele osób w moim otoczeniu chwali jej twórczość, szczególnie kryminały medyczne, ja jednak postanowiłam zapoznać się z czymś lżejszym. Osaczona jest jedną z pierwszych książek napisanych przez autorkę, dlatego wydała mi się wyborem idealnym i – jeśli ocenimy ją przez pryzmat lekkiego kryminału-thrillera - jest lekturą fantastyczną. 

W fabułę Osaczonej bardzo łatwo się wciągnąć. Z pozoru historia zdaje się prosta, ale im dalej w fabułę, tym więcej się dzieje. Niebezpieczeństwo depce po piętach głównej bohaterce, nie brakuje tutaj kilku udanych zwrotów akcji oraz… interesującego portretowania postaci – szczególnie Mirandy (głównej bohaterki) oraz Chase’a (brata ofiary). Poznajemy nie tylko sylwetki i postawy wspomnianych bohaterów, ale i ich rozterki, cierpienia, emocje nimi targające. Bardzo dobrze mi się o nich czytało, choć niektóre ich zachowania nieco mnie irytowały – choćby ciągłe wspominanie Chase’a, że dowody świadczą wyraźnie przeciwko Mirandzie, a przecież większość z nich była wątpliwa, naciągana wręcz (co również jest powtarzane). Ba! Taki frustrujący zarzut pojawia się ku bohaterce nawet w momencie, gdy już jest niemal pewne, że to nie ona. Ale skoro to nie Miranda zabiła, to kto? No właśnie… 

Książka trzyma w napięciu do ostatnich stron i na kartach pojawia się wielu podejrzanych dla czytelnika osobistości, dzięki czemu poznajemy faktycznego mordercę dopiero na ostatnich stronach. Spodziewałam się podobnego wyjaśnienia, ale akurat ta osoba była poza moimi podejrzeniami, co uważam za ogromny plus. Również tło całości uważam za udane – poznajemy rodzinne dramaty (m.in.. faworyzowanie jednego dziecka kosztem drugiego), grzeszną przeszłość kilku postaci, a nawet jesteśmy świadkami romantycznych uniesień. I – o dziwo – mieści się to wszystko na przeszło dwustu stronach, a nie czuje się przepełnienia wątkami. 

Spodobało mi się również to, że na wstępie mamy każdego istotnego bohatera opisanego jednym zdaniem. Dobrze odwzorowują one pierwsze spojrzenie samego czytelnika na nich, bo opinie o nich zmieniają się wraz ze stopniowym poznawaniem poszczególnych postaci. Nie spodobało mi się natomiast to, że w książce znalazło się kilka drobnych braków w… znakach interpunkcyjnych. Ktoś był głodny i zjadł parę kropek i przecinków... 

Ze względu na taką mnogość ciężko mi uznać Osaczoną stricte za thriller, bo historia mocno przyprawiona jest obyczajowością, dramatem i romansem. Ale może to i dobrze – dzięki temu bez wątpienia trafi do szerszej rzeszy czytelników. To po prostu idealna książka na rozpoczęcie przygody z kryminałami i thrillerami. Jestem przekonana, że spodoba się wielu osobom, szczególnie płci pięknej. Polecam serdecznie. :)