Samantha Shannon – "Zakon Drzewa Pomarańczy"

Autor: Samantha Shannon

Tytuł: Zakon Drzewa Pomarańczy

Wydawnictwo: SQN

Rok wydania: 2019

Ilość stron: łącznie 1104

Ocena: 6/10

Opis:
Epicka powieść o świecie na krawędzi wojny ze smokami. I o kobietach, które zaciekle walczą o jego ocalenie.

Rozdarty świat. Królowiectwo bez dziedziczki. W trzewiach ziemi pradawny wróg budzi się z tysiącletniego snu.

Dom Berethnet włada Inys od stuleci. Wciąż niezamężna królowa Sabran IX musi wydać na świat córkę, by uchronić swoje królowiectwo przed zgubą – lecz u jej wrót kłębią się skrytobójcy. Ead Duryan, choć jest na dworze od lat i wyniesiono ją do rangi damy dworu, pozostaje lojalna jedynie wobec tajemniczej organizacji czarodziejek. Ma za zadanie strzec Sabran przed zakazaną magią.

Po drugiej stronie mrocznego morza Tané jest gotowa poświęcić wszystko, by zostać jeźdźcem smoków, ale los zmusza ją do podjęcia decyzji, która może zniszczyć jej życie. Wschód i Zachód nie potrafią się wyzbyć wzajemnej wrogości nawet w obliczu wzbierających sił chaosu, żądnych na zawsze odmienić oblicze świata.

Recenzja:

Przyznajcie się: ile razy chcieliście przeczytać książkę tylko dlatego, że jej okładka wpadła wam w oko? Ja od razu powiem, że u mnie z Zakonem było właśnie tak – najpierw zobaczyłam i powiedziałam sobie: chcę!, a dopiero potem zainteresowałam się, z czym to się je. Wiem, to tak nie powinno działać, więc shame on me, ale powiem szczerze, że gdyby nie ta okładka, pewnie ominęłabym książkę Shannon szerokim łukiem, bo z jej Czasem Żniw zupełnie się nie polubiłam. A to byłaby wielka szkoda, bo Zakon Drzewa Pomarańczy był naprawdę fajną pozycją, do której przeczytania już teraz Was zachęcam! Nie dajcie się zwieść temu, że będę zaraz trochę marudzić, ostatecznie naprawdę podobała mi się ta opasła książka!

Przede wszystkim nie można odmówić Shannon ogromnego rozmachu, z jakim wykreowała swój świat. Rzuciła czytelnika w całkiem nową rzeczywistość, zbudowała ją od podstaw i zrobiła to w ciekawy sposób. Intrygi dworskie przeplatała zręcznie ze skrzętnie skrywanymi sekretami, plotła misternie losy bohaterów, rzucała ich na głęboką wodę i czasami nie miała dla nich litości. A to się chwali! Odwaga przy kolejnych rozwiązaniach fabularnych i kilka zaskoczeń na pewno są sporym plusem tej powieści.

Poza tym Samantha Shannon zaserwowała nam także ucztę dla wyobraźni, kreując świat pełen legend i opowieści, stworzeń rodem z baśni oraz magii. Choć tej ostatniej było tu stosunkowo mało, mimo wszystko dało się wczuć w ten klimat. Przy tym jednak nie mogę nie wspomnieć o tym, że podczas opowieści autorka przegadała nieco wątków, miałam miejscami wrażenie, że ciągnie je na siłę, by książka miała jeszcze więcej stron, z kolei w drugiej części tomu pierwszego (bo wydanie Zakonu jak pewnie wiecie jest w dwóch wersjach: jednotomowej części pierwszej i dwutomowej części pierwszej) spłyciła nieco wątków, jakby chcąc jak najszybciej przejść nad nimi do kolejnych rozwiązań. Myślę, że spokojnie dało się skrócić niektóre fragmenty, a innym poświęcić uwagę, żeby ta historia jeszcze bardziej porwała, bo tak to miejscami odczuwałam wręcz irytację na zbyt szybkie i zbyt proste wyjaśnianie wielu spraw. Szkoda, gdy zawiła intryga jest pleciona przez większą część książki, a potem nagle w dwóch zdaniach zostaje zakończona…

Co do bohaterów to… też nie spełnili całkiem moich oczekiwań. Przez większą część książki byli dla mnie nijacy, chociaż autorka próbowała ich charakteryzować, tak naprawdę nie za wiele z tego wyszło. Wątki między nimi słabo się zazębiały (zupełnie nie wyczuwałam rodzącego się uczucia między Ead a jej obiektem westchnień – choć sam wątek był dobry, tylko nie dla fanów romansu typu ona+książę z bajki), a szkoda, bo to by nadało większego smaku lekturze. Poza tym naprawdę znienawidziłam Tane, ale ta recenzja już i tak jest długa, a jednocześnie zdecydowanie za krótka, bym wymieniała powody, dlaczego tak się stało. Moje serce natomiast zdobyli Loth, Kit, Aralaq i Chassar, nawet jeśli ci trzej ostatni występowali tak mało i ich potencjał nie został do końca wykorzystany. Swoją drogą to dość ironiczne, że w książce, którą określa się jako "opisującą dzieje potężnych kobiet" podobali mi się znacznie bardziej bohaterowie męscy... Hm. Coś poszło nie tak.

Podsumowując mój mega długi wywód na temat tej naprawdę monumentalnej historii: Zakon Drzewa Pomarańczy jest ciekawą pozycją dla fanów fantastyki, którzy uwielbiają mityczne stworzenia, legendy, dworskie klimaty, kilka tajemnic i szczyptę magii. Świat stworzony przez autorkę jest dobry, zajmujący, choć można się było pokusić o jeszcze lepsze go scharakteryzowanie, ostatecznie naprawdę polubiłam tę historię. Trudno opisać dokładnie książkę liczącą sobie aż tyle stron, bo zawiera tak wiele wątków, które przypadły mi bądź nie do gustu, dlatego dodam jeszcze tylko tyle: myślę, że Shannon stworzyła coś naprawdę dobrego i powinniście sprawdzić na własnej skórze, jaki smak będzie miał dla was owoc z Drzewa Pomarańczy. Ja, mimo kilku wad, polecam spróbować!