Leisa Rayven – "Pan Romantyczny"

Autor: Leisa Rayven

Tytuł: Pan Romantyczny

Wydawnictwo: NieZwykłe

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 388

Ocena: 9/10

Opis:

Max Riley jest facetem z twoich snów. A przynajmniej będzie nim za odpowiednią cenę. Jego alter ego, Pan Romantyczny, to zabójczo przystojny mężczyzna do towarzystwa, który realizuje romantyczne fantazje – randki, które potrafią zawrócić w głowie. Nowojorska śmietanka nie może się nim nasycić. Nieważne, czy kobiety pragną dominującego milionera, niegrzecznego chłopca o złotym sercu, gorącego kujona, seksownego motocyklisty czy najlepszego przyjaciela – Max odegra każdą rolę, ale własną tożsamość pragnie zachować w sekrecie.

Wówczas na scenę wkracza dziennikarka śledcza Eden Tate. Gdy od rozkochanej klientki docierają do niej słuchy o miejskiej legendzie, jaką jest Pan Romantyczny, Eden postanawia napisać zjadliwy artykuł demaskujący Maksa oraz jego zdolność do wyłudzania pieniędzy od samotnych, bogatych dam. Zdesperowany mężczyzna, by chronić tożsamość zarówno swoją, jak i klientek, proponuje Eden trzy randki. Jeśli kobieta się w nim nie zakocha, pozwoli jej opublikować swoją historię. Natomiast jeżeli podda się urokowi Maksa, będzie musiała zapomnieć o sprawie. Cyniczna dziennikarka nie ma wątpliwości, że oprze się granym przez niego romantycznym postaciom, ale kiedy prawdziwy Max przyznaje, że coś do niej czuje, musi ocenić, czy profesjonalny kłamca mówi prawdę, czy pełen pasji mężczyzna z tajemniczą przeszłością to kolejna z ról, którą odgrywa, żeby ją oszukać i odwieść od napisania artykułu.

Recenzja:

Ostatnio słyszałam, że nie powinno się czytać za dużo romansów, bo można wtedy nieźle wypaczyć sobie pojmowanie świata. Nie dosłownie, ale rozumiecie, o co chodzi. Tak się jednak składa, że chociaż raczej stroniłam od zwykłych historii miłosnych, od jakiegoś czasu trafiam na takie NieZwykłe, obok których nie mogę przejść obojętnie. I jedną z nich jest, jak się domyślacie, Pan Romantyczny. Nie bez powodu otrzymał ode mnie niemal maksymalną ocenę i wzięłam go pod swoje patronackie skrzydła.  Już teraz mogę Wam powiedzieć, że ta książka to coś więcej niż sztampowa historia miłosna ze scenami erotycznymi i że zarwałam dla niej nockę, bo gdy zaczęłam czytać, nie mogłam po prostu się oderwać. Dosłownie.

Ale od początku. Eden Tate to dziennikarka, która mimo świetnego wykształcenia, zajmuje się pisaniem clickbaitowych tekstów dla jednego z czasopism internetowych. Chciałaby się wybić, jej kariera jest dla niej ważna, więc gdy trafia na legendę o Panu Romantycznym, postanawia iść za ciosem i sprawdzić, czy uda jej się zrobić z tego gorący temat. Max Riley z kolei jest mężczyzną… ze snów. I nie, nie tylko dlatego, że jest wspaniały, przystojny, szarmancki… ech, mogłabym tak jeszcze długo, lecz także dlatego, że potrafi przywrócić kobietom radość, chęć do życia, jest kimś, kto potrafi je ratować w wyjątkowy i potrzebny im sposób. Dlatego gdy dowiaduje się, że Eden zamierza napisać demaskatorski artykuł, i domyśla się, że jednak się jej nie pozbędzie, postanawia dać jej warunek: jeśli Eden po trzech randach się w nim nie zakocha, poda jej wszystkie informacje do artykułu. Jeśli jednak uda mu się rozbudzić w niej uczucia, dziennikarka zapomni o całej tej historii. Jak to się dla nich skończy? Czego dowiedzą się o sobie po drodze i czy cyniczna Eden wreszcie uwierzy w szczęśliwe zakończenie, a może dla kogoś takiego, jak ona czy Max, ono nie istnieje?

Moglibyście powiedzieć: nic nowego, już gdzieś to czytałem/am. A ja Wam powiem: wcale nie. Elokwentnie, wiem, dziękuję. Ale dążę do tego, że ta historia wcale nie jest taka prosta, jak się na pierwszy rzut oka wydaje. Jeśli sądzicie, że wiecie, jak to wszystko się potoczy, mogę Wam obiecać, że się mylicie! Autorka świetnie rozwinęła wszystkie wątki, pokazała, że potrafi grać na emocjach czytelnika, sprawiać, że w jednej chwili śmieje się jak opętany, w innej rozczula, a w następnej drży o to, co się zdarzy.

Poza tym jej postacie są tak genialnie wykreowane, że to aż niemożliwe. Max Riley… Ech, Max. Niby facet idealny, prawda? I taki nie istnieje? A jednak gdy czytamy o nim, widzimy jego zachowanie, poznajemy go lepiej, zdajemy sobie sprawę, że tak naprawdę mógłby istnieć. Max jak każdy ma słabości, ma coś, czego się wstydzi, przed czym chce uciec. I nie jest przy tym jednym z tych zranionych bad boyów, którzy postanawiają za wyrządzone im krzywdy odpowiedzieć buntem czy szczeniackim zachowaniem. Max to dorosły, świadomy swoich słabości mężczyzna, który stara się zadośćuczynić za błędy, których nawet nie jest do końca winien. I za to wszystko, za jego ciepłe serce, poczucie humoru, naprawdę go uwielbiam. Autorka wykreowała go w naprawdę wspaniały sposób.

Podobnie dobrze poszło jej z Eden. To kobieta stąpająca twardo po ziemi, cyniczna, sarkastyczna, niezależna. I jeśli myślicie, że łatwo dałaby się zbałamucić, nawet takiemu mężczyźnie jak Max, grubo się mylicie. Eden nie jest jedną z tych bohaterek, które po prostu się poddają. I za to ją bardzo polubiłam, choć pod koniec historii niektóre z jej zachowań zaczęły mnie nieco irytować, ostatecznie Eden była jedną z najlepszych bohaterek w książce tego gatunku, na jaką trafiłam.

Chociaż już i tak się mocno rozpisałam, nie mogę nie wspomnieć też o postaciach drugoplanowych. Naprawdę, czy jest coś, co autorce nie wyszło w tej książce? Bo Nannabeth, Toby czy Asha (albo Moby Duck) to po prostu świetni bohaterowie, którzy wnoszą tyle kolorów i świetnych sytuacji do książki, że nie można o nich zapominać.

Poza tym, jak już wspomniałam, ta historia to nie jest zwykły romans. Mamy tutaj dwójkę ludzi, którzy starają się na swoje własne sposoby radzić sobie z przeszłością, ale nie jest to też wątek dominujący w książce. Teraz, gdy każda powieść niemal krzyczy o tych wszystkich skrzywdzonych bohaterach z trudną przeszłością, w Panu Romantycznym taki wątek jest poprowadzony subtelnie, z odpowiednim wyważeniem.

Podsumowując: Musicie. Przeczytać. Tę. Powieść. Sprawi, że wasze serce przyspieszy niejednokrotnie, na policzki wpłyną rumieńce, że zaśmiejecie się w głos i to nie raz, a do tego poruszy was do głębi. To powieść o miłości, o przebaczeniu, o rodzinie, o sile kobiet, o drugich szansach, o pogoni za karierą. O tym, co powinno się liczyć w życiu. I o cholernym Maksie Rileyu, którego pokochałam całym serduszkiem, bo jak można by go nie pokochać? Dlatego dodam już tylko jedno: jeśli nie poznacie tej historii, bardzo, bardzo możecie tego żałować. Ja jedynie żałuję tego, że nie ma jeszcze drugiego tomu, ale czekam z niecierpliwością na grudzień. Oby więcej takich książek!