Milena Wójtowicz - "Vice versa"

Tytuł: Vice versa

Autor: Milena Wójtowicz

Cykl: Post Scriptum (tom 2)

Wydawnictwo: Jaguar

Rok wydania: 2019

Liczba stron: 304

Ocena: 5/10

Opis:

Drugi tom serii o nienormatywnych z przymrużeniem oka!

Niektórzy podpisują cyrograf, Żaneta Wawrzyniak podpisała umowę szkoleniową z PS Business Consulting. Nikt wcześniej nie wspomniał, że oprócz studiów i pracy będzie też miała dwójkę nienormatywnych mentorów. A za rogiem czekają już szamani, wilkołaki, łowcy potworów (tym razem prawdziwi!) i Złoty Cuś, którego koniecznie trzeba uratować. Tylko kto uratuje przed tym wszystkim Żanetę?

Recenzja:

Nieco ponad rok temu zachwycałam się książką Mileny Wójtowicz pt. Post scriptum. Był to naprawdę przyzwoity powrót na rynek wydawniczy i przyznam szczerze, że mocno liczyłam na drugą część perypetii strzygi oraz inkuba, którzy prowadzili w Brzegu obsługującą nienormatywnych firmę PS Consulting. To właśnie wspomniana dwójka wiodła w poprzedniej części prym i zdecydowanie wyróżniała się na tle pozostałych, również ciekawych postaci drugoplanowych. W Vice versa Sabina i Piotr giną niestety w tłumie innych, zarówno starych, jak i nowych postaci, a ich zachowanie nie jest już tak zabawne jak w poprzedniej części. Ale po kolei.

Zacznijmy od tego, że wydarzenia w Vice versa poznajemy z perspektywy Żanety, którą Sabina przyjęła do pracy w firmie. Dziewczyna okazała się dziadem borowym i obrotna strzyga wymyśliła już sobie całkiem zgrabny plan mający na celu wykorzystanie umiejętności Żanety. Świeżo odkryta nienormatywność w połączeniu z kontrowersyjnymi przełożonymi, studiami i emerytowanymi stalkerkami depczącymi jej po piętach, wprowadzają sporo zamieszania w życie dziewczyny, która stres, na wzór szefowej, zaczyna zajadać pierniczkami. Czy uda jej się wszystko poukładać i odnaleźć sens życia? Przeczytajcie, żeby się przekonać.

Akcja książki toczy się na przestrzeni tygodnia, w trakcie którego jesteśmy z wieloma różnymi bohaterami. Przyznam, że było ich dla mnie aż za wiele, a z moją słabą pamięcią do imion i nazwisk bywało, że gubiłam się w ich natłoku. Sympatia do Sabinki jakoś mi minęła, autorka niespecjalnie rozwinęła jej postać – przez całą książkę głównie opychała się słodyczami i choć ostatecznie znalazło to wytłumaczenie, nie poradziło wiele na irytację wywołaną kolejnym opisem strzygi wsuwającej pierniczki. Piotr miał swoje problemy rodzinne, które rozwiązywał w cywilizowany sposób, jak na coacha przystało. Czy miało to być zabawne, w sumie nie wiem, ale mnie nie bawiło. W trakcie lektury poprzedniej części uśmiech nie schodził mi z twarzy, tutaj pojawił się ledwie kilka razy i tylko na chwilę.

No dobrze, powiecie, ale o czym właściwie była ta książka? I tu pojawia się problem, bo w zasadzie o niczym. Te trzysta stron autorka wykorzystała głównie na charakterystykę bohaterów. Nie przeszkadzałoby mi to, gdyby nie fakt, że stracili oni swój blask z poprzedniej części. W Post scriptum budzili we mnie szczerą sympatię, w Vice versa… cóż, czytałam o nich bez większych emocji.

Stwierdzam to z przykrością, ale Vice versa mnie rozczarowało. Nie mówię, że to zła książka, bo jest dobrze napisana i ma swoje momenty, ale zdecydowanie nie dorasta do pięt pierwszej części. Swoją drogą podobnie rzecz się ma z okładką – w porównaniu do bardzo ładnej oprawy Post scriptum ta Vice versa jest zwyczajnie brzydka.

Nie przekreślam jeszcze tej serii, bo nadal widzę w niej spory potencjał. Mam nadzieję, że autorka go wykorzysta i trzecia część nie zwiedzie.