Aneta Jadowska – "Złodziej dusz"

Autor: Aneta Jadowska

Tytuł: Złodziej dusz

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki 38

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 377

Ocena: 6/10

Opis:

Stado nadprzyrodzonych, morderstwa i śledztwo – to zdecydowanie nie jest kolejne love story.

Oto Dora Wilk – policjantka i wiedźma w jednym. Do obu stron osobowości podchodzi śmiertelnie poważnie, przez co ma ręce pełne roboty i podwójną porcję kłopotów. W Toruniu w dziwnych okolicznościach ginie staruszka. W alternatywnych miastach giną magiczni i to Dorę wybrano, by rozwikłała zagadkę. Razem z ekipą do zadań specjalnych – aniołem i diabłem – wkracza do akcji. Jedno jest pewne: nie będzie grać zgodnie z regułami.

Recenzja:

Pewnie wielu z was tak ma, że chociaż dużo słyszało o jakiejś książce/serii, jakoś nigdy nie było okazji, by wreszcie po nią sięgnąć. Ja miałam tak z cyklem o Dorze Wilk od Anety Jadowskiej, dlatego gdy usłyszałam, że pierwsza część pojawi się w Mistrzach Polskiej Fantastyki, zacierałam ręce. Moje ulubione stworzenia magiczne, czyli wiedźmy – są. Zagadki, walka, śledztwa – są. Alternatywna wersja rzeczywistości – jest. Czego można chcieć więcej?

Dora Wilk to policjantka i wiedźma (nie mylić z czarownicą). Mieszka w Toruniu, gdzie na co dzień zajmuje się zwalczaniem przestępczości, ale jej magiczna natura zawsze ciągnie ją w kierunku alternatywnej wersji miasta, czyli Thornu. Dora próbuje pogodzić obie wersje swojej osobowości, nawet jeśli ani jedna, ani druga nie są łatwe. W Toruniu dochodzi do zagadkowego morderstwa, za to w Thornie zaczynają znikać i ginąć magiczni. I to Dora ma rozwiązać obie te sprawy. Ale na szczęście ma pomoc – przyjaciół Mirona i Joshuę. Tylko czy jedna wiedźma, demon i anioł będą w stanie poradzić sobie z zagrożeniem? Cóż, na pewno nie zamierzają trzymać się zasad, więc kto wie, może jakoś im się uda…

Jak wspomniałam na początku, książka zawiera wszystkie elementy, które uwielbiam w fantastyce. Jest akcja, jest magia, jest alternatywny świat. Mamy ciekawe postacie i zagadkowe sprawy, a to wszystko w polskich realiach, naprawdę dobrze rozrysowanych. To spory plus tej powieści. Chociaż na początku – jak to czasami bywa – miałam nieco kłopotów ze zbyt rozległymi opisami, które nieco mnie konfundowały, tak że nie wiedziałam już co, jak i gdzie, ostatecznie dość szybko udało mi się rozeznać w świecie stworzonym przez autorkę. Wprowadzanie do nowej rzeczywistości jest trudne, dlatego tych początków nie uważam za duży minus.

Książka ocieka erotyzmem, nie da się go uniknąć, gdy bohaterka jest wiedźmą płodności. Mamy tutaj kilka bardziej zmysłowych scen, kilka delikatnych, a kilka typowo humorystycznych. Każda z nich jest zgrabnie poprowadzona i jestem ciekawa, jak te wątki rozwiną się w dalszych częściach, choć nie powiem, że po pewnym czasie byłam już nieco znużona przypominaniem, że Dora nie przepada za tą częścią swojego dziedzictwa… i tak dalej. Ale nie mogę też powiedzieć wiele złego – bo wątki romantyczne wydały mi się mieć najlepsze podstawy i zostały chyba najbardziej rozwinięte. A że naprawdę polubiłam pewnego diabła, a nawet zapałałam sympatią do anioła, cóż… Tym bardziej intryguje mnie, co autorka pocznie z tą nietypową trójką.

Sama Dora jest postacią, którą było mi trudno polubić. Z jednej strony waleczna, sarkastyczna, silna bohaterka, z drugiej strony nieco irytująca, czasami infantylna, wielokrotnie niezdecydowana. Brakowało mi u niej właśnie tej konsekwencji, bo w jednej chwili zdawała się wyśmiewać schematy typowe dla heroin fantastycznych, a w następnej wpisywała się w nie co do joty. Mam nadzieję, że jej charakter rozwinie się w następnych częściach, bo mam zamiar po nie sięgnąć!

Sama akcja jest dość stereotypowa, ale mnie zupełnie to nie przeszkadzało, bo szczerze mówiąc lubię tego typu schematy, nawet bardzo. O ile akcja będzie wystarczająco ciekawa, a problemy bohaterów nie staną się zbytnio irytujące, no i wszystko będzie się logicznie łączyło, nie mam nic przeciwko. Chociaż nie udało się mnie zaskoczyć, wydarzenia nie pędziły na łeb na szyję i było kilka momentów, w których śmiałam się nieco bardziej z zażenowania albo niedowierzania, to jednak muszę przyznać, że dobrze bawiłam się przy tej powieści. Było sporo dobrych scen humorystycznych, dialogi były żywe, a relacje między postaciami dobrze zarysowane. Jedyne, czego tak naprawdę nigdy nie wybaczę autorce to wątku zmiennokształtnych, a dokładniej wilkołaków – chociaż rozumiem zamysł, jako fanka tego gatunku byłam naprawdę zirytowana sprowadzeniem ich do takiej niefajnej roli.

Ale oprócz tych kilku zgrzytów myślę, że jest to naprawdę przyzwoite urban fantasy, z masą ciekawych wątków. Jeśli jeszcze nie znacie Dory Wilk, myślę, że może warto, byście to zmienili. Trochę nadprzyrodzonych zdarzeń, trochę zwyczajnych zdarzeń, trochę śmiechu i trochę emocji, a to wszystko na naszym rodzimym podwórku. Sięgnijcie więc po Złodzieja dusz i powiedzcie, jak go odbieracie! A może już czytaliście tę powieść i kolejne części serii? Dajcie znać!