Jacek Piekara – "Ja, inkwizytor. Przeklęte krainy"

Autor: Jacek Piekara

Tytuł: Ja, inkwizytor. Przeklęte krainy

Wydawnictwo: Fabryka Słów

Rok wydania: 2019

Ilość stron: ok. 450

Ocena: 7/10

Opis:

Pierwsza od pięciu lat książka o inkwizytorze Mordimerze Madderdinie.

Życie warto poświęcać tylko dla Boga. Bo kiedy Bóg woła, to odpowiadam:

"jestem!", nie patrząc i nie zważając czy wzywa mnie dla chwały czy dla męczeństwa.

Kraina, gdzie plenią się herezja i pogaństwo, a inkwizytorzy nazywani są "rzymskimi diabłami".

Kraina biednego, otępiałego ludu i toczących wieczne wojny okrutnych książąt.

Kraina niezmierzonych puszcz i mokradeł - królestwa demonów i kolebki czarnej magii.

To tutaj inkwizytor Mordimer Madderdin zawrze chwiejne przymierze z tymi którym nie ufa, których nienawidzi lub którymi pogardza. Uczyni to, by nie stracić życia, miłości oraz nieśmiertelnej duszy.

Recenzja:

Mordimer Madderdin powraca! Kogo także ucieszyły te słowa? Mnie na pewno, bo chociaż seria ma swoje lepsze i gorsze momenty, zdecydowanie nie mogłam się doczekać, by poznać losy inkwizytora na Rusi. Ten wątek zaintrygował mnie już w Płomieniu i krzyżu, dlatego z niecierpliwością wyczekiwałam premiery Przeklętych krain. Czy książka spełniła moje oczekiwania?

Jak najbardziej. Chociaż pewnie osoby znające serię także mają czasem problemy z chronologią (nawet jeśli autor sugeruje, że nie jest ważna, dla mnie to jednak nie do końca prawda) i wiem, że niektórym czytelnikom nie podoba się do końca to, kiedy toczy się akcja tego tomu, ja nie miałam takich problemów. Naprawdę wciągnęłam się w świat przedstawiany przez Piekarę i bawiłam bardzo dobrze. A oczka puszczane do czytelnika przez autora, i to już w Przedmowie, naprawdę były świetne.

No dobrze, ale wróćmy do książki. Mordimer został pozostawiony przez swoich towarzyszy na Rusi, na łasce księżnej Ludmiły. W krainie, gdzie herezja i pogaństwo plenią się niczym chwasty. Gdzie pojawiają się częściej demony, czarna magia wiedzie prym. Mordimer będzie musiał strzec księżnej, a by to się udało, zawrze także niepewne sojusze. Będzie musiał również być uważniejszy niż zwykle, by nie stracić życia, miłości oraz nieśmiertelnej duszy…

Mamy tu nieco inny klimat, niż ten z poprzednich części. Trzeba przyznać to na samym początku, że Przeklęte krainy nieco różnią się od wcześniejszych tomów i to nie tylko przez umiejscowienie zdarzeń poza Cesarstwem. Akcja też nie jest tak dynamiczna, płynie raczej wolno, jednostajnie, ale dzięki temu można też lepiej poczuć panującą dokoła atmosferę. Atmosferę zdecydowanie magiczną, bo chociaż poprzednie części także zawierały elementy nadprzyrodzone, to tutaj one dochodzą do głosu z pełną mocą.

Mamy też Mordimera, który, choć zdaje się nieco inny niż w poprzednich tomach, moim zdaniem nadal jest jednym z lepszych książkowych bohaterów. Jego narracja jest przyjemna, pełna typowego dla niego humoru, a także ważnych dla stworzonego przez Piekarę świata szczegółów. Pojawia się również sporo postaci pobocznych, jak księżna Ludmiła, Andrzej czy Natasza, dzięki którym książka nabiera nowych kolorów. Tajemnice się mnożą, kolejne zagrożenia także. Zdaje się, że Mordimer będzie miał ponownie trudny orzech do zgryzienia. Ale czymże są te małe przeszkody na drodze skromnego sługi bożego?

Ja jestem na tak. Naprawdę lubię ten świat, ten mrok, tajemnice i humor. I choć znalazłoby się kilka minusów, jak na przykład dość przewidywalne zakończenie, było tu też trochę zaskoczeń i naprawdę z niecierpliwością będę wyczekiwać Przeklętych kobiet, żeby poznać dalsze losy bohaterów. Was natomiast zachęcam, byście jak najszybciej poznali Mordimera Madderdina.