Jacek Komuda - "Czarna bandera"

Autor: Jacek Komuda

Tytuł: Czarna bandera

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki 31

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2019

Ilość stron: 304

Ocena: 6/10

Opis:

Najprawdziwsza morska fantastyka! Mocna jak rum z portowej tawerny, ociekająca namiętnościami, krwią i słoną wodą niczym pokład okrętu w czasie abordażu. Zbiór opowieści o najgorszych łotrach, piratach i buntownikach, jacy w XVII i XVII wieku pływali po morzach świata. Ludziach, którzy dusze zastawili diabłu i ladacznicom w zamtuzach, cnotę zaś cisnęli w morze razem z Biblią i… swym byłym kapitanem.

Recenzja:

Najprawdziwsza morska fantastyka! Tyle wystarczyło, by zachęcić mnie jeszcze bardziej do sięgnięcia po ten tytuł. Ostatnio (tu) recenzowałam dla was poprzednie powieści Jacka Komudy, które ukazały się w kolekcji, i które naprawdę mnie wciągnęły mimo różnych mniejszych bądź większych minusów. Dlatego do kolejnego tytułu podeszłam już bardziej optymistycznie, a po przeczytaniu opisu ten optymizm tylko wzrósł. No, ale jak to było z Czarną banderą?

Tym razem przenosimy się z lądu na wody, bo Czarna bandera to zbiór opowiadań o XVII i XVIII-wiecznych piratach, którzy pływali po morzach. I, jak możecie się domyślić, nie będzie tu mowy o tych honorowych, dobrych tylko o łotrach, buntownikach i awanturnikach jakich mało. O ludziach, którzy, jak mówiono, zaprzedali duszę diabłu i nie znali pojęcia takiego jak lojalność.

Ale dzięki temu opowiadania są tylko ciekawsze, nabierają więcej kolorów i przede wszystkim potrafią zaskoczyć. Nie znajdziemy tutaj prostych i szczęśliwych rozwiązań, będę tylko zwroty akcji, mrożące krew w żyłach zakończenia i zagadkowe sprawy. I chociaż, podobnie jak w przypadku poprzednich tytułów autora, uważam że znalazło się tu znów zbyt dużo zbyt rozbudowanych opisów, to gdy się przez nie przebrnie, każdy tekst czyta się gładko i błyskawicznie.

Realia odmalowane przez Komudę ponownie pozytywnie zaskakują. Przede wszystkim z tych opowiadań bije po oczach realizm opisywanych czasów, do nosa czytelnika dociera zapach soli i smród gnijącego drewna, w uszach pobrzmiewa szum fal i skrzypienie desek. Uwielbiam, gdy w czytanych książkach da się po prostu dokładnie poczuć klimat miejsc, do których się przenosimy, a w przypadku opowiadań o to dość trudno ze względu na krótką formę. Dlatego tym bardziej to, że Komudzie wychodzi to bardzo dobrze, jest dużym plusem.

Jakie są natomiast minusy? Wspomniane opisy, których jak mogliście już wielokrotnie przeczytać, nie jestem wielką fanką. Czasami też pojawiają się wątki, które chętnie poznałabym bardziej, ale nie są kontynuowane. Przenosimy się też w dawniejsze czasy, więc znów mamy do czynienia ze stylizacją, jest ona jednak dobra i w większości nie miałam problemu, żeby sobie poradzić ze zrozumieniem prowadzonej w ten sposób narracji. Jeśli chodzi z kolei o inne plusy, to zaliczyłabym do nich ciekawe, zabawne i rozbudowane metafory, które są chyba znakiem rozpoznawczym pisarza.

 Czarna bandera to krótka książka zawierająca kilka dłuższych i krótszych opowiadań. Na pewno jest ciekawa pod względem tematyki (zwłaszcza opowiadanie Sześćset centarów piekła, które było pierwsze w tym zbiorze, podobało mi się najbardziej. Może nie powinnam tego pisać, bo było jednym z bardziej krwawych, obrzydliwych, zagadkowych i posępnych, ale cóż, o gustach się przecież nie dyskutuje), bohaterów i opisywanych zdarzeń. Myślę, że jeśli po nią sięgniecie, nie będziecie zawiedzeni. Przygotujcie się jednak na kilka mocnych akcentów, żeglarskie słownictwo (a żeglarze przecież nie przebierają w słowach) i sporo mrocznych, zagadkowych historii.