Dan Simmons - "Letnia noc"

Autor: Dan Simmons

Tytuł: Letnia noc

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 2018

Ilość stron: 727

Ocena: 9/10

Opis:

Lato 1960 roku. Old Central School to potężny, mroczny gmach w miasteczku Elm Haven w Illinois. Dla bohaterów ta szkoła właśnie przechodzi do historii. Ostatni dzień nauki jest również ostatnim dla tajemniczego, skrywającego wiele tajnych przejść budynku, o którym przez lata krążyły legendy. Teraz budynek ma zostać zamknięty, a w niedługim czasie również wyburzony. Kiedy w Elm Haven zaczynają ginąć dzieci, nikt nie przypuszcza, że w miasteczku zagnieździły się demoniczne siły. Garstka dzieciaków odkrywa tajemnicę związaną z Old Central oraz z pewnym dzwonem, którego złowieszcze dźwięki rozlegają się po nocach w całym miasteczku. Od tej chwili zło zdaje się deptać im po piętach, a dzieci nie mają wiele czasu – opracowują plan działania i stają do nierównej walki z siłami, o których istnieniu nie zdawały sobie dotąd sprawy.

Recenzja:

Muszę przyznać, że do tej pory nie miałam okazji czytać nic pióra Dana Simmonsa, choć jego nazwisko nie było mi zupełnie obce. Przede wszystkim znałam tego autora z jego obsypanego nagrodami utworu "Hyperion". Do zapoznania się z tą powieścią Simmonsa przymierzałam się już od jakiegoś czasu, bo nie wyobrażam sobie nazwać się fanką science fiction, jeśli nie uda mi się odhaczyć sławetnego "Hyperiona". Jednak inicjatywa odświeżenia innej książki Simmonsa, a mianowicie "Letniej nocy", która ukazała się po raz pierwszy już dobre kilkanaście lat temu nakładem wydawnictwa Mag, pokrzyżowała moje plany i musiałam zmienić trochę kolejność utworów Simmonsa na mojej liście "do przeczytania". 

Już z okładki "Letniej nocy" do czytelnika krzyczy rekomendacja samego mistrza gatunku, Stephena Kinga, który gwarantuje doskonałą lekturę. Dodatkowo kusi fakt, jakoby twórcy kasowej serii od Netfliksa "Stranger Things" mieli inspirować się tą powieścią podczas pisania scenariusza do serialu. Jako fanka Kinga oraz przywołanego wyżej serialu nie mogłam przejść obojętnie obok "Letniej nocy". Miałam nadzieję na przygodę podobną do tej, którą przeżyłam półtora roku temu podczas lektury "Tego". Zapowiadała to również imponująca objętość książki i hipnotyzujący opis. Ostatecznie muszę przyznać, że nie żałuję, że dałam się złapać na chwyty marketingowe wydawcy, ponieważ "Letnia noc" spełnia wszystkie oczekiwania z nawiązką.

Przede wszystkim sam klimat powieści wywołuje przyjemne uczucie nostalgii. Osadzenie akcji w roku 1960 pozwala czytelnikowi zdystansować się od fabuły, a zarazem całkowicie wsiąknąć w powieść i przenieść się na chwilę do początku drugiej połowy XX wieku. Osobiście uwielbiam utwory, których akcja rozgrywa się w przeszłości, więc jeśli również jesteście odrobinę sentymentalni, to już jest jeden argument, dla którego powinniście sięgnąć po tę książkę. Kolejnym elementem, który tworzy atmosferę baśniowości spowijającą "Letnią noc", jest wiek bohaterów. Podobnie jak w przypadku "Tego", Simmons postawił na najbardziej sympatycznych protagonistów, czyli grupkę dorastających dzieciaków. Bohaterowie wykreowani przez pisarza są wielowymiarowi i realistyczni. 

Ale może zaczęliście się już zastanawiać, dlaczego piszę tutaj o baśniowości, kiedy "Letnia noc" ma być powieścią grozy. Nie musicie się niczego obawiać, albo w sumie wręcz przeciwnie, będziecie się mieli czego obawiać podczas lektury. To bajka, ale nie dla dzieci, choć paradoksalnie bohaterami są dzieci. Niejeden dorosły poczuje ciarki na plecach spowodowane mrożącymi krew w żyłach i niesamowicie obrazowymi opisami Simmonsa. Ten autor wie, jak pobudzić wyobraźnię czytelnika. "Letnia noc" to niezwykle mroczna, oniryczna powieść, w której wytwory wyobraźni postaci zlewają się z otaczającą ich rzeczywistością.  

Pytanie, które wielu potencjalnych czytelników może sobie postawić przed sięgnięciem po książkę - czy warto, jeśli znam serial? Odpowiadam, że warto i nie podlega to dyskusji. Książka była źródłem inspiracji dla twórców, czego nie da się nie zauważyć, jednak nie jest to absolutnie ta sama historia i różni się nie tylko drobnymi szczegółami. Warto chociażby zapoznać się z oryginałem nawet dla pięknego stylu pisania Simmonsa, który mnie osobiście zauroczył. 

Reasumując, z całego serca polecam. Zarwiecie z tą książką kilka nocy, lecz nie życzę wam żadnych nieprzespanych z jej powodu, dlatego zastanówcie się dobrze, czy faktycznie chcecie zagłębić się w mroczne zakamarki umysłów bohaterów.

Wasza Ariada :)