Andrzej Pilipiuk – "Kuzynki" i "Księżniczka"

Autor: Andrzej Pilipiuk

Tytuł: Kuzynki i Księżniczka

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki 24 i 25

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 265 i 240

Ocena: 5/10

Opis:

Losy trzech kobiet popychają je do nieuchronnego spotkania.

Katarzyna Kruszewska trafia w czasie pracy dla CBŚ na ślad swojej kuzynki, która wróciła z Etiopii i pracuje w krakowskim liceum jako nauczycielka. Nie byłoby w tym nic dziwnego, gdyby nie to, że kuzynka urodziła się ponad 120 lat wcześniej! W tym samym czasie do Polski trafia uratowana na Bałkanach 16-letnia Monika Stiepankovic…

Katarzyna, Stanisława, Monika i Michał mieszkają razem i starają się prowadzić normalne życie.

Trudno jednak o normalność, gdy tylko jedna osoba z całej czwórki jest zwyczajnym człowiekiem. Kłopoty pchają się drzwiami i oknami. Jak nie golem, to członkowie Bractwa Drugiej Drogi. Tuż za rogiem czają się dwaj pogromcy wampirów, którzy najpierw strzelają, a potem zadają pytania. To za dużo nawet jak na dwoje alchemików, wampirzycę i agentkę służb specjalnych.

Recenzja:

Z dużym entuzjazmem przystąpiłam do lektury kolejnego tytułu spod pióra Andrzeja Pilipiuka. Po recenzowanych wcześniej 2586 krokach naprawdę byłam pozytywnie nastawiona. Pewnie dlatego moje rozczarowanie było większe… Bo niestety, ale Kuzynki, ani także kolejna ich część, Księżniczka, zupełnie do mnie nie przemówiły.

Obie powieści traktują o losach trzech kobiet – Stanisławy, zagadkowej kobiety, która żyje już od wielu stuleci, dzięki poznaniu sekretu na wieczne życie, jej kuzynki, Katarzyny, która odkrywa jej tajemnicę, a także Moniki, która jest jeszcze bardziej wyjątkowa, niż można przypuszczać. Z początku wszystkie są sobie obce, ale wreszcie kolejne zdarzenia sprawiają, że zaczyna ich łączyć przyjaźń. Pojawia się także Michał, którego można jeszcze lepiej poznać w drugim tomie. Cała czwórka musi radzić sobie z kłopotami, z jakimi normalni ludzie nie mają do czynienia. Ale w końcu… oni nie są normalni.

Napisałam na początku, że niestety, ale te książki nie przypadły mi za bardzo do gustu. Miałam spory problem z tym, żeby je skończyć, bo nie potrafiłam wciągnąć się w fabułę. Początek Kuzynek jest moim zdaniem naprawdę nużący i zniechęca do dalszej lektury. Później, gdy akcja zaczyna się zazębiać, gdy wszystkie tajemnice powoli zaczynają nabierać sensu, czyta się już wszystko przyjemniej, ale ja nie mogłam pozbyć się tego pierwszego nieprzyjemnego wrażenia. Dlatego, choć sam pomysł naprawdę mi się spodobał, umiejscowienie akcji w Polsce było naprawdę dobrym zabiegiem, to wykonanie niestety zupełnie do mnie nie przemówiło.

W Księżniczce było z tym już lepiej, zapewne dlatego, że nie było tego trudnego do przebrnięcia początku. Od razu wiedziałam już co i jak, dlatego lektura szła mi szybciej i nawet przyjemniej. Choć akcja jest powolna, tak jak w przypadku pierwszego tomu, nieco się dłuży, uważam, że ta część jest lepsza od swojej poprzedniczki. Ponadto bohaterowie, których poznaliśmy w pierwszym tomie, tutaj nabierają więcej kolorów i choć nadal nie udało mi się zapałać do nich ogromną sympatią, było lepiej niż w przypadku Kuzynek.

Mam naprawdę mieszane uczucia, jeśli chodzi o te dwie powieści. Z jednej strony naprawdę podoba mi się pomysł, z drugiej przebieg akcji i bohaterowie pozostawiają sporo do życzenia. Jestem jednak ciekawa, jak dalej potoczą się losy wszystkich postaci, które spotkałam w tych książkach, dlatego dam szansę kolejnym częściom. Zobaczymy, może zostanę zaskoczona… tym razem pozytywnie? Wam natomiast pozostawiam decyzję o tym, czy dać szansę Kuzynkom i Księżniczce. Kto wie, może będziecie mieć całkowicie odmienne ode mnie zdanie?