L.A. Fiore - "Bestia. Przebudzenie"

Autor: L.A. Fiore 

Tytuł: Bestia. Przebudzenie

Wydawnictwo: NieZwykłe

Data wydania: 2018

Ilość stron: 360

PATRONAT KSIĄŻKOWIRU

Opis:

Nazywają go potworem.
Zimne jak lód bladoniebieskie oczy prześwietlają cię na wylot.

Jest bezwzględny.

Jest okaleczony.

Jest niebezpieczny.

Żyje w zamku godnym baśni, ale nie jest księciem.

Jest bestią.

Jest brutalem.

Jest zabójcą.

Przeznaczenie sprawi, że nasze światy zderzą się ze sobą.

Nazywają go potworem, ale jest moim ocaleniem.

Jest zabójcą.
Los sprawił, że nasze światy się zderzyły.

Nazywają go potworem, ale jest on moim zbawieniem.

Recenzja:

Mam trochę mieszane uczucia co do tej książki - bo właściwie nie wiem, jak dobrze ją zrecenzować. Na pewno zapada ona w pamięć i jest dosyć nieszablonowa, tylko jej opis całkowicie nie odzwierciedla tego, co znajduje się w środku! Uważam, że to straszny błąd, bo przez to nie wiadomo, o czym jest dana historia i mamy złe oczekiwania co do treści! Jeśli chcecie kupić więc tę powieść po opisie - to nie róbcie tego. Lepiej dokładnie przeczytajcie recenzję, którą tu macie i wyróbcie sobie zdanie na temat tej pozycji. Co więcej - okładka i tytuł są nawet bardziej wiarygodne niż ten opis, a to już jest dziwne: zazwyczaj to okładka nie jest odpowiednia do treści!

Przejdźmy jednak do konkretów dotyczących "Bestii. Przebudzenia", z racji tego, że na pewno jesteście bardzo ciekawi, co kryje się w środku i czy warto przeczytać. W tym momencie napiszę już może, że ta powieść jest pod moim patronatem medialnym, czyli ma moje logo na okładce: a to już powinno Was naprowadzić, czy warto tę książkę przeczytać, czy nie. Niemniej jednak po raz kolejny ostrzegam, że środek tej powieści kryje w sobie coś innego, niż sugeruje opis!

Głównym bohaterem też książki jest Brochan, którego matka zmarła przy porodzie. Jego ojciec nienawidził go za to i nazywał bestią. Ba, jego ojciec był przekonany, że gdyby nie to, że jego żona zdecydowała się na dziecko, to na pewno żyłaby jeszcze bardzo długo i była szczęśliwa. Brochan był więc niekochanym dzieckiem, któremu serce okazywała tylko służba, chroniąc go przez złością jego ojca. Trzeba wiedzieć, że ojciec Brochana nie był wcale łaskawy i jawnie okazywał to, jak wielką pogardę żywi wobec swojego syna - chociaż nie traktował nawet naszego głównego bohatera jak człowieka.

Lizzie - główna bohaterka - także nie miała łatwego życia. Jej matka zaszła z nią w ciążę tylko po to, żeby złapać faceta na dziecko. Szybko jednak okazało się, że dziewczynka stanowi duży problem dla egoistycznej i chciwej matki, więc wysłała ją ona do szkoły z internatem, która umiejscowiona była gdzieś w pobliżu klasztoru. Dziewczynka poznała tam, co to znaczy ból i surowa dyscyplina. W chwilach rozpaczy towarzyszyło jej jednak rysowanie, w którym Lizzie znalazła swoje wytchnienie od cierpienia.

Pewnego dnia losy tej dwójki się krzyżują: Lizzie jedzie do Szkocji, aby obejrzeć domek, który w spadku zostawiła jej ciotka, której nawet nie znała, a Brochan mieszka w miasteczku, do którego trafia dziewczyna. Pomimo tego że okoliczni mają o Brochanie jak najgorsze zdanie, właściwie już na samym początku podróży Lizzie, bardzo jej on pomaga: z samochodem, w chorobie, a nawet oferuje jej pokój w jego zamku. Już od samego początku widać, że Lizzie intryguje Brochana - dosłownie tak samo, jak on intryguje ją. Co więcej - Lizzie nie boi się go, chociaż ludzie z okolicy bardzo ją przed nim przestrzegali, tylko okazuje mu, że on dla niej wyjątkowy...

Początek - czyli kilka pierwszych rozdziałów - to właściwie historia z przeszłości Brochana i Lizzie, która to pokazuje, że dzieciństwo tej dwójki szczęśliwe nie jest. Później następuje właściwe zawiązanie akcji, a od połowy powieści dopiero zaczyna robić się bardziej ciekawie. Jak mówię - nie dostrzegam tu za bardzo niczego, co było w opisie, ale niemniej jednak wydarzeń jest sporo, a czyta się o nich całkiem przyjemnie.

L.A. Fiore stworzyła historię, która nie jest jakaś spektakularna - ot, mogłaby się przydarzyć wielu osobom. Jej opisy są jednak całkiem dobre, dialogi są raczej autentyczne, a kreacja postaci wydaje się dosyć realistyczna. Jedyne, czego nie rozumiem, to fakt, że Lizzie nazywa swoją matkę w bardzo niecenzuralny sposób i opowiada ona o niej właściwie każdemu, kto tylko pojawia się w jej okolicy -  nawet nieznajomym. Nie wiem, czy to jest takie typowe, nawet dla osób, które czują awersję do swoich rodziców... w końcu matka to jednak matka - jakakolwiek by nie było, dziecko zawsze w jakiś sposób ją kocha.

Sama okładka jest spolszczeniem zagranicznej i przyznam szczerze, że nawet mi się ona podoba. Fajny jest napis i cała ta kolorystyka. Naprawdę lepiej kupić tę powieść dla okładki niż dla opisu. Chociaż to trochę śmieszne, że i w opisie, i na okładce, Brochan wychodzi na takiego złego, strasznego łobuza - a naprawdę nie wynika tak z kart tej historii.

Podsumowując, wiem, że ta powieść znajdzie wielu swoich fanów. Każdy, kto lubi tego typu historie na pewno będzie czytał tę powieść i będzie czuł przy niej wiele emocji. Wydaje mi się, że nie będziecie żałować, jeśli się z nią zapoznacie, chociaż opinie w internecie są różne - albo się kocha "Bestię. Przebudzenie", albo się nienawidzi tej opowieści. Ja uważam jednak, że ta powieść powinna się podobać każdej kobiecie!