Andrzej Pilipiuk - "Kroniki Jakuba Wędrowycza"

Autor: Andrzej Pilipiuk

Tytuł: Kroniki Jakuba Wędrowycza

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki 19

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 222

Ocena: 6/10

Opis:

Masz problemy z duchami przodków? Coś stuka w twoim domu? Sąsiad jest wampirem?

Udaj się do Jakuba Wędrowycza, najlepszego cywilnego egzorcysty w kraju! Być może mieszka na zapadłej wsi na ścianie wschodniej, być może odżywia się własnoręcznie pędzonymi trunkami i wygląda na starego kłusownika, ale nie daj się zwieść pozorom! Jeszcze nie pojawił się wampir, kosmita, wilkołak czy upiór, który dałby radę nieustraszonemu egzorcyście w gumofilcach.

Recenzja:

Przyznam szczerze, że do Kronik Jakuba Wędrowycza podchodziłam z niepokojem i pewną dozą sceptycyzmu. O ile sama tematyka mnie jak najbardziej przyciągała – wystarczy w opisie książki wspomnieć o wampirach, wilkołakach, upiorach czy innych istotach fantastycznych i istnieje dziewięćdziesiąt osiem procent szans, że po nią sięgnę – miałam wątpliwości co do formy opowiadań, no i tytułowego bohatera. Wiecie, ponad osiemdziesięcioletni gość w gumofilcach, z małej wsi, który zajmuje się wypędzaniem upiorów? A więc, jak wspomniałam, miałam obawy. Tymczasem wreszcie sięgnęłam po książkę Andrzeja Pilipiuka i…? Bawiłam się świetnie, zapominając o tamtym niepokoju.

Jak podpowiada opis na czwartej stronie okładki: Jakub Wędrowycz jest specjalistą od wszelkiego rodzaju paranormalnych kłopotów. Jest w stanie znaleźć rozwiązanie każdego problemu (o ile wcześniej solidnie wypije), może pomóc w każdej sprawie (jeśli uprzednio udało mu się sięgnąć po pędzony własnoręcznie trunek) i… chyba rozumiecie, w którym kierunku zmierzam. Niemniej trzeba przyznać, że Kroniki Jakuba Wędrowycza, choć składają się z wielu wesołych scen z udziałem butelki tudzież kieliszków, zawierają także inne elementy. Autor na przykład pokazuje, jak wyglądają wakacje starego egzorcysty, co się dzieje, gdy trzoda próbuje wzniecić rebelię albo jak radzić sobie z ukradzioną głowicą jądrową. Takie rzeczy jedynie w Wojsławicach, możecie być pewni!

Sam Jakub Wędrowycz to starszy, z pozoru przygłupawy, pijaczyna. Dzięki chociażby opowiadaniu „Implant” możemy trochę zrewidować poglądy na temat jego inteligencji, choć jestem przekonana, że sam Jakub nigdy by nie uwierzył w to, co go wtedy spotkało. Jest on także zabawnym, pomysłowym człowiekiem, i choć nie podoba mi się jego książka kucharska (a raczej przeraża mnie jej wnętrze), horoskopy pisze już całkiem niezłe. Ma też smykałkę do interesów, choć nie do końca wychodzi mu to na dobre, potrafi pomóc w potrzebie (zwłaszcza, jeśli ta potrzeba dotyczy alkoholu), i jak nikt jest w stanie poradzić sobie z zagrożeniem.

Moim ulubionym opowiadaniem z całego zbioru jest chyba „Świńska rebelia”. Tytuł dość dziwny, treść zabawna, ale u Jakuba Wędrowycza spotyka się niemal same takie groteskowe scenki, przy których można pośmiać się i pokręcić z niedowierzaniem głową. Jeśli traktuje się je w taki sposób, na czytelnika czeka tylko dobra zabawa i mnóstwo humoru, a dzięki temu, że całość utrzymana jest w gładkiej, dynamicznej i bardzo swobodnej konwencji, czyta się kolejne teksty błyskawicznie.

Dużym plusem tych Kronik jest to, że zawierają właśnie opowiadania. Wiele razy pisałam, że jestem raczej fanką długich form, ale w przypadku Wędrowycza jak najbardziej pozytywnie wypadają krótsze teksty. Idealnie da się wczuć w świat wykreowany przez autora, zrozumieć jego specyfikę, poznać bohatera, a jednocześnie nie jest się znudzonym przydługawymi opisami czy męczącymi wyjaśnieniami, które mogłyby się pojawić. Myślę, że do tego bohatera bardzo pasują właśnie takie krótkie scenki, choć nie ukrywam, że pełnometrażowe przygody Wędrowycza także chętnie bym poznała.

Wydaje mi się, że Jakub Wędrowycz to postać, którą albo się od razu pokocha, albo całkowicie znienawidzi. Opowiadania są bowiem napisane z bardzo specyficznym poczuciem humoru i z pewnymi mogącymi wywołać kontrowersje wątkami. Ale można do nich podejść też jak do tekstów lawirujących na granicy fantastyki i groteski z kilkoma innymi elementami, a wtedy dobra zabawa i śmiech są gwarantowane. Polecam wam poznanie przygód Jakuba, jeśli jeszcze nie mieliście okazji. Ja na pewno z chęcią i zaciekawieniem sięgnę po kolejne książki z nim w roli głównej, bo należę właśnie do tych osób, które pokochały go niemal od pierwszej strony.