Jacek Piekara - "Wieże do nieba"

Autor: Jacek Piekara

Tytuł: Wieże do nieba (cykl Inkwizytorski)

Tytuł kolekcji: Mistrzowie Polskiej Fantastyki 14

Wydawnictwo: Fabryka Słów i Edipresse Polska

Rok wydania: 2018

Ilość stron: 304

Ocena: 7/10

Opis:

Mordimer Madderdin, świeżo wypromowany absolwent Akademii Inkwizytorium, ma do rozwikłania dwie zagadki.

Najpierw spróbuje się dowiedzieć, kim jest tajemniczy seryjny zabójca, masowo mordujący piękne dziewczyny. Później zbada, czy jeden z dwóch słynnych architektów, rywalizujących o tytuł budowniczego najdoskonalszej katedry na świecie, nie stosuje czarnej magii w celu pognębienia przeciwnika.

Recenzja:

Z twórczością Piekary spotkałam się jakiś czas temu przy Przenajświętszej Rzeczpospolitej. Książka była ciekawa, pełna ironii, karykatur i humoru, ale szczerze mówiąc nie była do końca w moim guście. Dlatego chciałam się przekonać o tym, czy polubię się ze stylem pisarza, i chciałam sięgnąć po inne jego powieści. Padło na Wieże do nieba, część z cyklu Inkwizytorskiego, o którym prawdopodobnie większość z was co nieco musiała już słyszeć. Ja słyszałam bardzo wiele, ale jak w przypadku innych pozycji z kolekcji Mistrzów Polskiej Fantastyki z żalem przyznaję, że nie zdarzyła mi się okazja, by zapoznać się z książką. Aż do teraz. I co znalazłam w środku?

Rzeczywistość diametralnie odmienną od tej, którą znamy. W świecie wykreowanym przez Piekarę Jezus zszedł z krzyża i ukarał swoich dręczycieli, a potem stworzył Święte Officjum. Do niego uczęszczają inkwizytorzy, którzy mają strzec świata przed herezją, czarownicami, czarnoksiężnikami i demonami. Ale zdarzają im się też pomniejsze – choć może nie do końca – sprawy, jak rozwikłanie zagadki morderstwa pięknych kobiet czy wypadki na terenie budowy monumentalnej katedry. Mordimer, jako początkujący inkwizytor, musi zmierzyć się z wieloma wyzwaniami; początki jego drogi zdają się być trudniejsze, niż przypuszczał, a na dodatek na samym końcu może się okazać, że nic nie jest takie, jak sądził… Ale jest sługą Bożym, jego powołanie i wiara (a także spora ilość kpiących uwag) sprawiają, że całkiem nieźle sobie radzi. A przynajmniej tak może się wydawać.

Przede wszystkim powiem tak: dzięki tej książce zawierającej dwa opowiadania zdecydowanie polubiłam styl Jacka Piekary. Po wcześniej czytanej powieści miałam wątpliwości, ale humor, posługujący się sprawnie ironią bohater, ciekawa i oryginalna fabuła sprawiły, że obawy się ulotniły. Jestem pewna, że reszta powieści o Mordimerze jest utrzymana w tym samym tonie, gdzie na przemian występuje walka i dialog, humor i groza, a to wszystko splata się w niedającą się od siebie oderwać mieszankę, dlatego od razu zamierzam zabrać się za kolejny tom opisujący historię inkwizytora. Miałam też lekkie wątpliwości co do tej rzeczywistości stworzonej przez pisarza – to znaczy Jezus zszedł z krzyża, światem rządzi – zdaje się – budząca grozę kościelna organizacja i tak dalej. Na pierwszy rzut oka to może odstraszać, ale powiem szczerze, że choć jestem osobą wierzącą, nie miałam problemu z zaakceptowaniem tego, jak się rzeczy mają. Piekara sprawnie i umiejętnie buduje swoją rzeczywistość, daje sporo wartych uwagi przemyśleń i cóż, przedstawia po prostu fikcyjną alternatywną wersję świata. Jeśli ma się choć odrobinę dystansu, można naprawdę świetnie się w nim bawić.

Oba opowiadania zaliczyć można bardziej do kryminału niż do fantastyki (w przypadku Dziewczyn Rzeźnika można wręcz wyraźnie zobaczyć pstryczek w kierunku Doyle'a), ale to żaden minus. Zagadki ciekawe i w taki też sposób poprowadzone przez ciągle uczącego się swojego fachu Mordimera są rozwiązane w sposób błyskotliwy i zabawny, a całość jest świetnym wstępem do reszty historii naszego inkwizytora. A jeśli już przy tym jestem... Muszę przyznać, że byłam nieco skonsternowana, bo nie miałam do tej pory do czynienia z cyklem Inkwizytorskim, a wiele źródeł podawało, że Wieże do nieba to druga jego część, inne twierdziły jakoby był to prequel całości, jeszcze inne... No, nieważne. Ostatecznie znalazłam wyjaśnienie od wydawnictwa, że książki o Mordimerze można czytać w dowolnej kolejności. A skoro w takiej, jak widzimy, zostają wydane w kolekcji Mistrzów Polskiej Fantastyki, na pewno można rozeznać się w historii inkwizytora bez zbędnych problemów.

Wieże do nieba to bardzo ciekawa i bardzo dobra pozycja. Chociaż nie znajdziemy w niej zapierających dech w piersiach scen walki czy powodujących opadnięcie szczęki do podłogi wydarzeń, jest sporo zaskoczeń, jeszcze więcej sarkazmu, który najbardziej uwielbiam, bardzo dużo świetnych mitologicznych porównań, no i naprawdę dobrze czytające się intrygi i tajemnice. Mordimer Madderdin trafia na listę moich ulubionych postaci książkowych, i mam nadzieję, że po przeczytaniu reszty tomów z jego udziałem, nadal na niej pozostanie. Wam polecam sięgnięcie po Wieże do nieba, jeśli jeszcze nie mieliście okazji tego zrobić, bo to książka z pazurem, która w dobrym stylu bawi, intryguje i zachęca do poznania reszty historii z uniwersum inkwizytorów, co ja z pewnością zrobię.