Hideo Yokoyama - "Sześć Cztery"

Autor: Hideo Yokoyama

Tytuł: Sześć Cztery

Wydawnictwo: Literackie

Data wydania: 2018

Ilość stron: 752

Ocena: 9/10

Opis:

Największy koszmar, jaki mogą przeżyć rodzice. Sprawa, której żaden detektyw nie potrafił rozwiązać. Nieprzewidywalny zwrot akcji. Japońskie „Millennium” – 1 000 000 egzemplarzy sprzedanych w ciągu 6 dni.
Styczeń 1989 roku. Przez pięć dni rodzice siedmioletniej uczennicy wsłuchują się w żądania porywacza ich dziecka. Już nigdy nie zobaczą jej żywej, a sprawca nie zostanie ujęty. Sprawa o kryptonimie „Sześć Cztery” wyląduje w katalogu zbrodni niewyjaśnionych.
Grudzień 2002 roku. Od trzech miesięcy policjant Yoshinobu Mikami bezskutecznie poszukuje zaginionej córki. Wizyta komisarza generalnego policji, który przyjeżdża w związku z porwaniem sprzed trzynastu lat oraz kolejne uprowadzenie nastolatki ze szkoły średniej sprawiają, że Mikami zagląda do dawnych akt.
Co przeoczył w czasie, gdy prowadził tamto dochodzenie? Jak wytłumaczyć podejrzane ślady, na które teraz się natyka? Gdyby przeczuł, czego się dowie, nigdy nie wracałby do tamtej sprawy.

Recenzja:

„Sześć Cztery” to moje drugie spotkanie z japońskim kryminałem i na pewno nie ostatnie. Pierwszą powieścią, która wyszła spod pióra Japończyka, a którą miałam okazję przeczytać, było „Przeczucie” autorstwa Tetsuyi Hondy. Błędem byłoby twierdzić, że powyższe powieści są do siebie podobne, ponieważ zarówno Honda, jak i Yokoyama prezentują zupełnie różne style pisana, co można wywnioskować już poprzez porównanie objętości utworów obydwu panów. Mimo wszystko, posiadają kilka elementów wspólnych, głównie w zakresie uzupełnienia aspektu kryminalnego powieści o ten społeczny i kulturowy, które jednocześnie sprawiają, że wyróżniają się one spośród ogromu kryminałów dostępnych aktualnie na polskim rynku wydawniczym, a także mają wpływ na moje rosnące zainteresowanie literaturą azjatycką. 

„Sześć Cztery” nie od razu podbiła moje czytelnicze serce. Muszę przyznać, że początki lektury tej książki nie były usłane różami. Biorąc do ręki ten tom, czytelnika może naprawdę onieśmielić jego ogrom. Jeśli nie jesteście fanami tak długich powieści, „Sześć Cztery” może nie być dla was odpowiednim wyborem. Styl Yokoyamy jest zajmujący, a sama powieść ma w sobie coś takiego, co działa niczym magnes, bowiem do samego końca nie wiadomo, do czego to wszystko zmierza, trzymając czytelnika w nieustannym napięciu. Kluczem do zrozumienia fabuły jest uważne kodowanie każdego dostarczonego przez autora faktu, co może się wydać dość monotonne, jeśli jesteście osobami, które w kryminałach szukają przede wszystkim szaleńczego tempa akcji i dynamizmu. W tym utworze miejsce na dynamizm też zostało przewidziane, jednak głównym zadaniem czytelnika jest chłodna kalkulacja i odkrywanie kolejnych warstw konfliktu między wydziałami lokalnej komendy policji i ich związku ze sprawą. Cierpliwy czytelnik, który skrupulatnie zbiera i analizuje informacje dostarczone na przestrzeni kolejnych rozdziałów, zostaje w końcu sowicie nagrodzony. „Sześć Cztery” to swoista bomba zegarowa, która z każdą sekundą, a raczej stroną, przybliża nas do odkrycia czegoś zupełnie niespodziewanego. 

Nie oznacza to w żadnym wypadku, że autor przynudza. Yokoyama stworzył naprawdę fascynujący obraz, na który składa się wiele połączonych ze sobą misternie wątków. Fabule nie brak zaskakujących zwrotów akcji, które oznaczają pozyskanie nowych informacji przez głównego bohatera prowadzącego swoje własne śledztwo u sprawie, która już dawno powinna zostać rozwiązana. Autor precyzyjnie splata ze sobą losy bohaterów. W książce znakomicie ukazana została waga związków hierarchicznych na komendzie, a także powściągliwość Japończyków.  Gdzieś na boku zostały poruszone również kwestie społeczne, takie jak problem samobójstw, nierealne standardy dotyczące urody kreowane przez media i ich zgubny wpływ na samoocenę młodych ludzi, nieprzyjemne konsekwencje psychiczne, które wiążą się z wymagającą pracą w policji, wpływ pracy prasy na pracę policji i wiele innych.

„Sześć Cztery” to świetna książka, jednak nie należy do kategorii tych łatwych, przyjemnych i szybkich powieści na jedno posiedzenie przy cieście i herbatce. To książka, w którą trzeba się naprawdę wgryźć, aby zrozumieć jej istotę. Po lekturze odłożymy ją na półkę ze świadomością, że nie zmarnowaliśmy poświęconego jej czasu, a to znak, że mieliśmy w ręku kawał dobrej literatury.  

Wasza Ariada :)