Ray Bradbury - "451° Fahrenheita"

Autor: Ray Bradbury

Tytuł: 451° Fahrenheita 

Cykl: Artefakty (16)

Wydawnictwo: MAG

Data wydania: 18 kwietnia 2018

Ocena: 10/10

Opis:

Przerażająco prorocza powieść o przyszłości w świecie postliterackim…

Guy Montag jest strażakiem. Jego praca polega na niszczeniu najbardziej zakazanego ze wszystkich dóbr, źródła wszelkich niesnasek i nieszczęść: książek. Nie przychodzi mu do głowy, że mógłby kwestionować swoje nijakie życie – dopóki nie zostanie mu objawiona przeszłość, w której ludzie nie żyli w strachu, i teraźniejszość, w której można postrzegać świat przez pryzmat idei. Zaczyna ukrywać w domu książki, które wkrótce zagrożą jego życiu.

Recenzja:

451 stopni Fahrenheita: temperatura, w której papier książkowy zajmuje się ogniem i spala. 

451° Fahrenheita to powieść, którą chciałam przeczytać od dawna i cieszę się, że w końcu miałam ku temu okazję. Jest to mroczna, prorocza historia, w której strażacy zamiast gasić pożary, wzniecają je, a książki są zakazane i niebezpieczne, więc… stają się ofiarami ognia, podobnie jak ich właściciele. Ta przerażająca wizja na długo pozostanie ze mną, podobnie jak zakończenie, które – bądź, co bądź – wznieca w czytelniku iskierkę nadziei. 

- Założę się, że wiem więcej rzeczy, z których nie zdaje pan sobie sprawy. Rankiem na trawie jest rosa. 

Nie mógł sobie przypomnieć, czy wiedział o tym wcześniej, czy nie. 

Guy Montag, główny bohater tej powieści, jest strażakiem. Kocha zapach nafty i swoją pracę, na pierwszych stronach sprawia wrażenie postaci szalonej. Dopiero za sprawą poznania pewnej, osobliwej nastolatki oraz doświadczając próby samobójczej swojej żony, zaczyna postrzegać… więcej – a w zasadzie chcieć postrzegać więcej. Stopniowo orientuje się, że tak naprawdę niewiele wie, niewiele rozumie, niewiele pamięta – nie ma pojęcia nawet, gdzie i kiedy poznał swoją żonę. Ich relacja również nie należy do udanych, mężczyzna ma wrażenie, że jest mu ona całkiem obca, a Millerd, bo tak ma na imię, jest całkowicie zapatrzona w postęp – nie przesadzę, gdy napiszę, że zdaje się być przywiązana jedynie do swojej wirtualnej rodzinki. 

- Ja miałam miły wieczór – mówiła z łazienki. 

- Co robiłaś? 

- Oglądałam. 

- Co nadawali?

- Programy.

- Jakie programy? 

- Najlepsze.

- Kto grał?

- No wiesz, ta sama ekipa, co zawsze. 

Wizja przyszłości w 451° Fahrenheita jest doprawdy przerażająca i nie mam tu na myśli kwestii palenia książek (choć serce bibliofila zdecydowanie w tych fragmentach krwawi). To ogłupienie społeczeństwa jest tutaj najstraszniejsze. Postęp zdaje się ich opróżniać ze wszystkiego, co ważne – czyni ich pustymi naczyniami. Nie rozmawiają – nie tak naprawdę. Nie ma w nich miejsca nawet na rodzicielską miłość, troskę. Ludzie nie przejmują się już rzeczami ważnymi, prawdziwymi, w nic się nie angażują. O wiele lepszy jest tańczący Biały Klaun, krzyczący Pan Sztuczka i salonowe rodziny oraz wszystko inne, co nie wywołuje uczuć, a reakcję automatyczną. Ludzie łakną jedynie rozrywki, co – patrząc na współczesne pobudki – nie jest wcale tak odrealnione. Nie zauważają nawet zbliżającej się nieuchronnie wojny, choć groźne maszyny stale przelatują nad ich domami. W kreacji świata przedstawionego przez Ray’a Bradbury’ego nie brakuje elementów, które możemy zaobserwować teraz, w naszych czasach… 

Pogrzeby są smutne i pogańskie? Je też trzeba wyeliminować. (…) Nie mija dziesięć minut od zgonu, gdy człowiek staje się kupką czarnego prochu. Darujmy sobie nabożeństwa ku pamięci. Zapomnijmy o zmarłych. Spalmy ich wszystkich. Spalmy wszystko. 

Ludzie nie dostrzegają, że źródłem nieszczęścia są oni sami. Winą za wszelkie zło obarczają książki i inne elementy kultury, tradycji – wszystko, co wywołuje przygnębienie chcą spalić. Ogień unicestwia obowiązki i konsekwencje. Każde brzemię wystarczy wrzucić do pieca i… po sprawie. Główny bohater przestaje się z tym zgadzać. Guy Montag zaczyna zadawać pytanie dlaczego, nie wystarcza mu tylko jedna opcja, pokazywana przez górę. Guy szuka czegoś innego, chce czuć, chce wiedzieć. I choć nie czyni to go najszczęśliwszym człowiekiem, tak w końcu czuje, że żyje naprawdę. 

451° Fahrenheita to jedna z tych książek, które zostają z człowiekiem do końca życia. Powieść zszokowała mnie, zmusiła do przemyśleń, wywołała niepokój. Czy wiedza naprawdę niszczy spokój ducha? Ray Bradbury poruszył w tej książce wiele ważnych tematów, pokazał jedną z opcji, do której nasz świat – może nie do końca w ten sposób – ale stopniowo zmierza. Ile czasu spędzamy na rozmowach z bliskimi, a ile przed ekranami telewizorów, komputera? Co mamy – i czy w ogóle coś mamy - do zaoferowania innym w taki dzień jak dzisiaj? Pięknie napisana, wstrząsająca, doskonała – polecam z całego serca.

Tę książkę zrecenzowałam dzięki Wydawnictwu MAG. :)