Vi Keeland - "Egomaniac"

Autor: Vi Keeland

Tytuł: Egomaniac

Wydawnictwo: Kobiece

Data wydania: 2018

Ilość stron: 393

Ocena: 6/10

Opis:

Emerie Rose poznaje Drew Jaggera w nietypowych okolicznościach. Bierze go za przestępcę, który włamał się do jej biura. Okazuje się jednak, że przystojniak jest właścicielem lokalu, a Emerie została oszukana przez człowieka, który wynajął go jej bezprawnie.

Po kilku godzinach spędzonych na posterunku Drew lituje się nad dziewczyną i składa ofertę nie do odrzucenia. W zamian za pomoc w biurze pozwala jej zostać w lokalu, dopóki nie znajdzie własnego. Terapeutka małżeńska i cyniczny prawnik rozwodowy zostają skazani na pracę obok siebie.

Pełna temperamentu Emerie powinna być wdzięczna i nie komentować pracy Andrew. Nie może się jednak powstrzymać. Para wdaje się w potyczki słowne i dokucza sobie na każdym kroku. Z każdym dniem przyciąganie między nimi jest coraz większe.

Recenzja:

Hej, hej! Zastanawiacie się, co przeczytać i macie ochotę na jakiś romansik? Wobec tego opowiem Wam dziś o wszystkich wadach i zaletach "Egomaniaca", żebyście wiedzieli, za co się bierzecie. Nie jest to jakaś literatura wysokich lotów, ale już na wstępie warto wiedzieć, że jest napisana w bardzo fajny sposób. To nie jest moje pierwsze spotkanie z tą autorką i muszę przyznać, że to zdecydowanie było lepsze niż poprzednie, co świadczy o tym, że jej warsztat nieustannie się rozwija i jest coraz lepiej, co trzeba cenić. Przejdźmy jednak do konkretów i omówmy po kolei wszystkie aspekty tej książki, bo chyba na to najbardziej liczycie, a ja też nie mogę się tego doczekać.

Na samym początku tej powieści poznajemy Drew Jaggera - wziętego prawnika od rozwodów, który po krótkim urlopie wraca do swojego biura, które podczas jego nieobecności miało być remontowane. Okazuje się jednak, że na miejscu jest nieproszony lokator - młoda, ładna kobieta, która podaje się za nową właścicielkę lokum. Tylko, że cena, jaką podaje za wynajem miejsca w takiej lokalizacji różni się przynajmniej kilkakrotnie od ceny, jaką płaci za nie Drew. Szybko okazuje się więc, że Emerie - bo tak nazywa się owa bohaterka - została po prostu oszukana na kilka tysięcy. Jednak wrażenie, jakie zrobiła na prawniku, sprawia, że nie jest w stanie on przejść obok niej obojętnie i wyrzucić ją z własnych myśli. No i zresztą... kto odmówiłby kobiecie, która tak rozpaczliwie potrzebuje pomocy?

Drew Jagger to według mnie sympatyczna postać, chociaż autorka za wszelką cenę chciała go przedstawić jako złego chłopca, który nie liczy się z uczuciami innych, który jest sarkastyczny i który często zalicza kobiety, zmieniając je przy tym jak rękawiczki. Nie do końca się to jej udało, bo później chyba zmieniła zamysł i pokazała Drew jako rodzinnego, opiekuńczego i wrażliwego faceta, który zawzięcie i uparcie dąży do osiągnięcia celu, byle tylko go osiągnąć. Niemniej jednak w ogólnym rozrachunku polubiłam tą postać i naprawdę dobrze mi się czytało rozdziały z jego narracji - bo warto wiedzieć, że narracja zmienia się praktycznie co rozdział: z Drew na Emerie i z Emerie na Drew.

Emerie też wydaje się w ogólnym rozrachunku całkiem fajną babką, chociaż momentami strasznie mnie irytowała: głównie dlatego, że zachowywała się jak ciepła kluska, która sama nie potrafi wziąć spraw w swoje ręce i która ślepo brnie za facetem, który nawet jej nie chce. Bohaterka ta początkowo wydawała się raczej słabą, nieporadną osobą, ale później, głównie za sprawą Drew, zmienia się i staje się ona silniejsza fizycznie i psychicznie. Staje się twardsza, a jej teksty stają się bardziej cięte. 

Reszta postaci nie jest stworzona w sposób, który uznałabym za ciekawy, bo nie są też oni tak wyeksponowani - właściwie wszystko tu toczy się między Drew a Emerie. Jestem zafascynowane jednak relacjami rodzinnymi naszego głównego bohatera, bo traktuje on członków swojej rodziny w taki wyjątkowy sposób, że aż się rozczulałam. Szkoda, że w stosunku do Emerie zachowywał się on raczej niczym samiec alfa, który chciałby przespać się ze swoją dziewczyną...

Ta powieść nie porusza jakichś ważniejszych aspektów, nie licząc tego, że warto walczyć o miłość, która może pojawić się niespodziewanie, że czasem warto ufać ludziom oraz to, że nie trzeba być biologicznym rodzicem, żeby kochać dziecko jak swoje. Tyle wyniosłam z całej książki - reszta to raczej romans między Drew a Emerie i ich sceny miłosne, albo słowne przepychanki, które są całkiem fajne i często zabawne.

Vi Keeland to jednak klasa sama w sobie, jeśli chodzi o styl pisania. Powieść jest lekka, wciągająca i potrafi zauroczyć czytelnika. Zdecydowanie, jeśli się już weźmie tę pozycję do czytania, to już się ją pożre wzrokiem w całości. Nie można pod względem warsztatu powiedzieć na nią złego słowa - sporo dialogów, tak samo, jak sporo opisów i emocji. Zdecydowanie warto przez to zapoznać się z powieścią "Egomaniac". Może pod względem treści nie jest to jakieś super oryginalne i niespotykane, ale pod względem napisania to prawdziwa perełka.

Podsumowując, "Egomaniac" to lekka pozycja, która znajdzie wielu fanów - szczególnie tych, którzy lubią wątki miłosne i erotyczne. Jestem pewna, że osobom, które nie miały wysokich oczekiwań co do tej książki, ta powieść spodoba się jeszcze bardziej - ja liczyłam jednak na coś jeszcze lepszego. Cieszę się jednak, że dostałam chociaż tyle, co pasowałoby mi pod ocenę 6/10.

Pozycję tę dostałam od Wydawnictwa Kobiecego