Oscar Wilde - "Portret Doriana Graya"

Autor: Oscar Wilde

Tytuł: Portret Doriana Graya

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Data wydania: 6 lipca 2015

Liczba stron: 238

Ocena: 8/10

Opis:

Dorian Gray to młody mężczyzna o niezwykłej urodzie, zakochany w ubogiej aktorce. Zgadza się pozować znanemu malarzowi z londyńskiej bohemy. Kiedy Dorian Gray ogląda swój portret, wypowiada pochopne życzenie, że oddałby wszystko, aby zachować młodość i urodę, nawet za cenę duszy. W zamian za to twarz na obrazie starzeje się i oszpeca w miarę postępującego zepsucia moralnego bohatera. Pewnego dnia, znużony dotychczasowym rozwiązłym i okrutnym życiem, Dorian Gray postanawia zniszczyć portret...

Pierwodruk książki ukazał się w miesięczniku "Lippincott's Monthly Magazine" w 1890 roku. Powieść od razu spotkała się z falą krytyki i została okrzyknięta skandalem. Wtedy nikt chyba nawet nie podejrzewał, że Portret Doriana Graya stanie się jednym z najważniejszych dzieł literatury angielskiej, na stałe przynależącym do światowego kanonu.

Recenzja:

   Już zawsze, kiedy usłyszę gdzieś nazwisko "Grej", przed moimi oczami nie pojawi się ten nieszczęsny Grey, pisany przez 'e', tylko ta genialna postać pisana przez 'a'. Już nigdy, kiedy usłyszę TO nazwisko, moja 'wewnętrzna bogini' nie będzie wzywać imienia Świętego Barnaby na daremno. Już zawsze będę myślała o doskonałym angielskim klasyku, którego będę czytać jeszcze wiele razy. Tak moi drodzy, dziś na tapet biorę Portret Doriana Graya. I zanim zabrałam się za pisanie te recenzji musiałam sobie wiele rzeczy przemyśleć i poskładać do kupy.

Zacznę może od tego wydania, które ja posiadam. Wydanie w twardej oprawie z obwolutą, a to co kryje się pod nią to istny majstersztyk. W książce mowa o obrazie, a okładka ma fakturę płótna. Kiedy pierwszy raz ją dotknęłam, myślałam że jest pokryta materiałem, ale kiedy przyjrzałam się bliżej, zobaczyłam co to jest. I naprawdę gratuluję wydawnictwu takiego pomysłu. 

Na świeżo po przeczytaniu nie wiedziałam co myśleć o Dorianie i ogólnie o całej książce. Czasem mam wrażenie, czytając takie klasyki, że nie mam prawa oceniać takiego dzieła, które przez całe wieki było analizowane, chwalone, krytykowane i interpretowane na wiele sposobów, a moja skromna opinia i tak nic nie da. Ale przecież od tego tu jestem, żeby dzielić się z Wami moim spostrzeżeniami i odczuciami. Także no, nie zlinczujcie mnie, kiedy strzelę jakąś niewybaczalną gafę.

Jestem pod ogromnym wrażeniem tego, jak autor, dysponując tak minimalną liczbą postaci, stworzył coś takiego. To nie jest łatwa sztuka i myślę, że nie jeden autor by się na takim czymś wyłożył. Moje pierwsze odczucia odnośnie Doriana nie były za dobre. Kojarzył mi się on z takim typowym rozkapryszonym bachorem, typu "jeśli nie kupisz mi tego lizaka, to będę wrzeszczał tak długo, aż go nie dostanę". Potem, kiedy jego osobowość zaczęła ewoluować, stał się typowym narcyzem, za którymi ja nie przepadam, ale nie mogę zaprzeczyć, że było w nim coś takiego przyciągającego i wiem, że wiele kobiet uwielbia tę postać jako mężczyznę. W mój gust jakoś nie trafił.

Przed czytaniem tej książki, starałam się nie zagłębiać jakoś w jej tematykę, żadne informacje, ani nic tego typu, ponieważ chciałam się na własnej skórze przekonać o co tyle szumu. Co sprawiło, że musiała być cenzurowana, a sam autor zmieniał początkową wersję. Więc jeśli Wy chcecie zrobić tak samo, to od razu przejdźcie do następnego akapitu, bo teraz taki mały SPOILER ALERT!!! Tak, od razu po przeczytaniu, wiedziałam o co mogło chodzić. Te kwestie homoseksualizmu, niby niedopowiedziane, nie oznajmione wprost, a jednak można było je wyczuć dosyć dobrze. Ten stosunek malarza do modela, faktycznie był inny od przyjmowanych wtedy standardów. Gdyby Wilde napisał to, w dzisiejszych czasach nie wzbudziło by to żadnego oburzenia.

Choć to krótka książka, to autor zawarł w niej wszystko co trzeba. Te wybory między przysłowiowym "dobrem a złem", cała przemiana głównego bohatera, jest pokazane w taki sposób, że nie mogłam oderwać się od książki. Ja wiem, że wtedy były inne czasy, ale to szowinistyczne myślenie, że kobiety są jedynie "elementem dekoracyjnym", to raczej nie moje klimaty.

Więc jeśli macie ochotę na trochę klasyki, jeśli macie ochotę na książkę po której będziecie mogli trochę pomyśleć, to zdecydowanie sięgnijcie po Portret Doriana Graya.

„Książka nie może być moralna lub niemoralna. Jest tylko dobrze lub źle napisana".

Z gorącymi pozdrowieniami,

Klaudia.

Za książkę dziękuję Wydawnictwu Zysk i S-ka