Gaja Kołodziej - "Dżokej"

*muzyka*

Autor: Gaja Kołodziej 

Tytuł: Dżokej

Wydawnictwo: Literary Art Institute

Data wydania: 2015

Ilość stron: 240

Ocena: 7/10

Opis:

Po raz pierwszy ujrzałam go, gdy miałam 8 lat. Uczestniczył w wyścigach konnych, które zaważyły na całym moim życiu.

Ponownie zobaczyłam go, mając lat 13, a konie stały się moją największą pasją, którą wbrew oczekiwaniom rodziny zapragnęłam przekuć w zawód.

Mam 24 lata i kończę studia z hodowli koni, gdy los stwarza mi okazję, żeby poznać go osobiście.

James McThorne: bohater mojego dzieciństwa, światowej sławy dżokej, człowiek o wielu twarzach.

Oto moja opowieść o nim.

Recenzja:

Nie jestem wielką fanką koni, ale jestem wielką fanką twórczości Gai Kołodziej - o czym świadczą pewnie niektóre moje posty, tzn. recenzje jej książek i ustawienie jej dosyć wysoko w rankingu swoich ulubionych autorek. Widząc nową powieść tej pisarki, wprost nie mogłam się oprzeć, aby zapoznać się z treścią. Pragnę opisać Wam to, co mi się podobało oraz to, co mi się nie podobało i mam nadzieję, że kolejna książka Gai będzie jeszcze lepsza! 

Emma - główna bohaterka tej książki - jest dwudziestoczteroletnią dziewczyną, która wręcz obsesyjnie kocha konie - jednocześnie nie boi się pracy z nimi związanymi, jest sumienna, uparta i pomocna. Można rzec, iż jest to taka nieśmiała duszyczka, która woli pracować niż z kimś rozmawiać. Mogę również dodać, iż jest ona wegetarianką i język niemiecki nie jest jej mocną stroną. 

Jej przyjaciółka - Zuza - jest jest całkowitym przeciwieństwem. Jest piękna, uwielbia otaczać się wianuszkiem adoratorów i definitywnie nie lubi się przepracowywać, To z jej powodu Emma wyjeżdża na praktyki do niemieckiej stadniny, zamiast zostać w Polsce - Zuza nie dostała się bowiem w to miejsce, w które by chciała... a dziewczyny nie chcą się rozdzielać, w końcu są przyjaciółkami. Zuza świetnie zna niemiecki, jej rodzice mają własną stadninę, więc dziewczyna uważa się za wyjątkową. Szybko jednak okazuje się, że nie pasuje do miejsca, w którym się znalazła - zostaje wyrzucona, a co za tym idzie, Emma zostaje sama, w obcym mieście, w innym państwie, prawie nie znając języka.

W niemieckiej stadninie Emma poznaje Jamesa McThorne'a - człowieka, przez którego pokochała konie. Jest on jednak inny niż wtedy, kiedy był dżokejem - teraz jest wrakiem człowieka, który tylko uczy jeździć konno rozkapryszone, snobistyczne panienki. Z treści dowiadujemy się, dlaczego się tak stało - dlaczego on tak bardzo się zmienił i widzimy, jak zmieniają się relację pomiędzy nim a naszą główną bohaterką.

Wątek miłosny jest tu zaledwie "delikatnie poruszony". Tak naprawdę wszystko kręci się wokół koni, rodziny i przyjaźni. Jest to opowieść o poszukiwaniu samego siebie, swojego miejsca w życiu. Czy Emmie udało się to zrobić? To musicie sprawdzić już sami. 

Jak wspominałam wcześniej, nie jestem jakąś wielką fanką koni, nie znam się na nich, ani na jeździectwie, niemniej jednak doceniam wiedzę, jaką na ten temat ma autorka. Jestem pewna, że osoby, których to pasjonuje, dałyby tej powieści o wiele wyższą ocenę z bardzo prostego powodu - wciągnęłaby ich bez reszty. 

Gaja Kołodziej ma niesamowite lekkie pióro. Jej opisy są zawsze ciekawe, intrygujące, dialogi są naturalne, niewymuszone. Przedstawiony świat jest tak realny, że równie dobrze mogłaby to być biografia jakiejś osoby. Nic dziwnego, że jej powieści czyta się szybko, z ogromną przyjemnością i z wielkim uśmiechem na twarzy. 

Okłada jest dosyć przeciętna, ale całkiem dobrze odzwierciedla treść książki. W tym wypadku jestem jednak w stanie całkowicie zignorować to, jaka jest okładka - po twórczość Gai Kołodziej sięgnę zawsze, niezależnie od tego, jak będzie wyglądała szata graficzna. Jest ona dowodem na to, iż istnieją polscy autorzy, którzy potrafią doskonale pisać i zachęcam wszystkich niedowiarków, aby sami odkryli, jaka tkwi magia w naszych ojczystych twórcach. 

Podsumowując: z pozycją oczywiście warto się zapoznać. To lekka książeczka, idealna na leniwe dni. Z pewnością przypadnie Wam ona do gustu, szczególnie fanom jeździectwa. Mam nadzieję, że nie będziecie żałować!

Pozycję tę dostałam od Literary Art Institute