Augusta Docher - "Eperu"

*muzyka*

Autor: Augusta Docher

Tytuł: Eperu

Wydawnictwo: BIS

Data wydania: 2015

Ilość stron: 552

Ocena: 3/10

Opis:

Pierwsza część cyklu „Wędrowcy”

Anna Wilk z pozoru jest zwykłą nastolatką, która powoli wkracza w dorosłe życie. Pasjonuje się malowaniem, wybrała studia artystyczne. Choć urodzona w Polsce, od wielu lat mieszka razem z matką i Wiką, serdeczną przyjaciółką, w Londynie. Z okazji ukończenia szkoły matki Anny i Wiki zaplanowały dziewczynom niespodziankę: wyjazd do Francji. Przebojowa Wika odkrywa, że znajdą się tam akurat wtedy, gdy niedaleko, w Cannes, odbywać się będzie słynny festiwal filmowy. A że kocha się w jednym z popularnych aktorów, Leo Blacku, wymusza na Annie wspólne pójście po autografy. Wydarzenia w Cannes wywracają życie Anny do góry nogami, bowiem Leo Black nieoczekiwanie wyławia ją z tłumu i proponuje spotkanie. Szybko pojawia się zauroczenie. Leo nie jest jednak zwykłym człowiekiem – jest Wędrowcem, człowiekiem odradzającym się w nowych wcieleniach. Jak zmieni się życie Anny i jak potoczą się losy tego niezwykłego związku?

Recenzja:

"Najtrudniej jest uciec przed samym sobą. Choćbyś nie wiem jak szybko biegła, i tak w najlepszym wypadku zobaczysz własne plecy."

No cóż - przyznam szczerze, że recenzja tej pozycji będzie bardzo krytyczna, aczkolwiek mam nadzieję, że jeśli autorka się z nią zapozna, to nie odbierze mi tego za złe i postara się poprawić wszystkie te niedoskonałości, których niestety w "Eperu" jest całkiem sporo. 

Przede wszystkim sam schemat historii - młoda dziewczyna, która nie czuję się jakoś wybitnie ładna, poznaje kogoś, na kogo lecą wręcz tłumy panienek z całego świata, a on dostrzega właśnie TĘ dziewczynę i postanawia z nią już być do końca świata. Oczywiście pojawia się więcej wątków pobocznych, które miałyby niby zróżnicować ten schemacik... pojawia się nawet inny typ istot paranormalnych, ale według mnie nie przynosi to oczekiwanych skutków - fabuła jest monotonna, czułam się tak, jakbym gdzieś to już czytała, a w momencie, kiedy koło setnej strony domyśliłam się tego, jak będzie wyglądała końcówka, to już totalnie się załamałam.

Anna Wilk - a właściwie Anastazja Wilk - to taka typowa Bella - ponieważ dużo osób porównuję tę książkę właśnie z sagą "Zmierzch", co całkowicie mnie nie dziwi. Niby ma ciężką historię, ale tak jakby nie wynosiła z niej żadnych wniosków - jakby nie potrafiła też łączyć i kojarzyć faktów z przeszłości. Dopiero pod wpływem biegu wydarzeń, od czasu do czasu "otwierają się" w jej głowie pewne szufladki ze wspomnieniami. 

Nie podoba mi się to, że została ona także obdarzona całą masą talentów - od rysowania, tańczenia, do uprawiania sztuk walki włącznie. Przeważnie ludzie nie mają kilku uzdolnień aż tak silnie rozwiniętych - chociaż tak, rozumiem, że autorka mogła chcieć je zaakcentować w specjalny sposób - przez to jednak domyśliłam się, jak skończy się historia głównej bohaterki, przynajmniej w tym tomie. 

O wiele bardziej potrafiłam docenić najlepszą przyjaciółkę Anny - Wikę, która pomimo tego, że była po prostu naiwnym lekkoduchem, który fascynował się między innymi chłopakiem Anny, czyli Leo. Nie dziwi mnie to, że w ostateczności skończyła tak, jak skończyła - napisałabym, iż jej się to należało, aczkolwiek to nie byłoby do końca tak - gdyby była ona realną osobą, to definitywnie jej historia nawet na samym końcu nie byłaby aż tak pozytywna, takie przynajmniej wrażenie odnoszę. Wiem, że piszę ogólnikami, ale nie chcę też nic nikomu zaspojlerować... więc po prostu mam nadzieję, że rozbudzam ciekawość :) 

Leo natomiast jest człowiekiem, którego można określić jako dziecko szczęścia. Nie dosyć, że jest sławnym aktorem, ma możliwość odradzania się w nowych wcieleniach, to jeszcze poznaję dziewczynę, która pomimo zerowego doświadczenia w relacjach damsko-męskich, od razu postanawia udać się do jego pokoju hotelowego (tak, mówię tu o Annie i jej braku racjonalnego myślenia, z którego podobno słynęła), po czym od razu się w niej zakochuje, tak samo zresztą, jak ona w nim. Oczywiście nie jest to koniec jego szczęśliwej passy, aczkolwiek jeśli chcecie wiedzieć coś więcej, to musicie sami sięgnąć po "Eperu.

Co do Leo mogę powiedzieć jeszcze to, iż pomimo tylu lat na swoim koncie, czasem dalej zachowuje się jak taki typowy dupek, który patrzy tylko i wyłącznie na swoje uczucia i na swoje korzyści z danej sytuacji, do tego szasta pieniędzmi na prawo i lewo - zdziwiło mnie jednak to, iż pomimo tego, że jest on sławny, nie ma jakiegoś wielkiego kontaktu ze swoimi fanami, a do uczestniczenia w jakichkolwiek festiwalach filmowych jest on wręcz zmuszany przez swoją agentkę. 

Bohaterowie są dopracowani - mają swoje historie, mają swoje talenty, doświadczenia, ale wszystko to zrobione jest w banalny sposób. Rozumiem, iż jest to książka młodzieżowa, ale liczyłam tutaj na coś znacznie lepszego, szczególnie po tylu pozytywnych recenzjach, między innymi na Lubimy Czytać. 

Cała ta historia nie sprawiła, że moja szczęka znalazła się na podłodze - sam wątek miłosny pomiędzy Anną a Leo był bardzo schematowy, natomiast historia rodzinna dziewczyny... no cóż, wyglądała mniej więcej tak, iż jeśli coś było niby wielką tajemnicą, to na następnej stronie Leo pod postacią duchową mógł podsłuchać, jak ktoś się komuś z tego zwierza po kilkunastu latach od zdarzenia. Trochę to nieprawdopodobne i zdecydowanie zbyt szybkie. Po raz kolejny powiem - nic dziwnego, że ludziom przypomina się "Zmierzch". Jeśli tylko ktoś to czytał, lub nawet oglądał, to szybko znajdzie wiele podobieństw między tymi dwoma utworami. 

Liczę na to, że kolejne książki tej autorki będą znacznie lepsze, ponieważ jej styl jest całkiem fajny, "Eperu" czytało mi się lekko i szybko, a nie we wszystkich książkach tak to wygląda! Czasami zdarzały się bezsensowne dialogi i takie typowe "zapychacze" stron w różnej postaci - od opisów licząc, aż do wydarzeń, które były bezcelowe. 

Motyw Wędrowców jest intrygujący i mam nadzieję, że w kolejnej części zostanie on rozwinięty jeszcze bardziej - chciałabym się też dowiedzieć, skąd oni tak naprawdę się wzięli i czy mają jakiś limit na kolejne wcielenia. 

Okładka nie jest jakoś super zachęcająca, powiedzmy sobie szczerze, jest raczej przeciętna i nie rzuca się w oczy tak, jak niektóre książki młodzieżowe. Motyw dziewczyny i chłopaka jako ilustracja jest swoją drogą na tyle często spotykany, że powinni tego na jakiś czas zabronić prawnie. 

Zostaje mi powiedzieć tylko tyle - trzymam kciuki za to, żeby kolejne powieści były lepsze. Co więcej - wierzę w to, że tak się stanie, dlatego też z chęcią sięgnę po kolejne pozycje autorstwa tej pisarki, szczególnie, że jest to nasza polska autorka. 

Jeśli macie ochotę na coś lekkiego, niewymagającego myślenia i nie macie zbyt wysokiej poprzeczki, to definitywnie "Eperu" powinno przypaść Wam do gustu. 

Pozycję tę dostałam od Wydawnictwa BIS