S.C. Stephens - "Niepokorna"

*muzyka*

Autor: S.C. Stephens

Tytuł: Niepokorna

Wydawnictwo: Akurat

Data wydania: 2015

Ilość stron: 653

Ocena: 4/10

Opis:

Ogromny, całkowicie niespodziewany sukces, jaki odniósł Kellan ze swoim zespołem, wbrew pozorom sprawia nie tylko radość, lecz także problemy. Kiera i Kellan muszą odpowiedzieć sobie na pytanie, czy ich miłość przetrwa trudną próbę, jaką jest życie w blasku fleszy i w centrum zainteresowania fanów, a zwłaszcza fanek. W dążeniu do szczęścia przyjdzie im zmierzyć się z ludzką podłością, chciwością i nieuczciwością. Światem rozrywki rządzi tylko jedno prawo – prawo zysku. Czy oznacza to konieczność rezygnacji z ideałów i szlachetnych celów? Czy dwoje młodych ludzi będzie musiało złożyć łączące ich uczucie na ołtarzu bezwzględnego show-businessu?

Sława zawsze kosztuje.

Miłość jest bezcenna.

Rachunek wydaje się prosty, ale czy aby na pewno?

Miliony czytelniczek na całym świecie, które z zapartym tchem śledziły uczuciowe perypetie Kiery i Kellana, mogą się poczuć całkowicie usatysfakcjonowane; trudno sobie wyobrazić ciekawsze i bardziej poruszające zakończenie historii o wielkiej, choć niełatwej miłości.

Recenzja:

Od początku tej trylogii zastanawiam się, jak można napisać coś tak płytkiego pod względem tematyki i jednocześnie przyciągnąć aż tylu fanów. Niektórzy mówią, że ten cykl się kocha, albo nienawidzi - myślę jednak, że nawet jak na zwykły romans - bo tylko tak to mogę nazwać... no cóż, ja definitywnie nie umiem tego pokochać. 

"Kiedy zdarzy się coś, co warto zapamiętać, powinniśmy się na chwilę zatrzymać, żeby móc to docenić."

Jak pisałam w recenzjach poprzednich tomów - uważam, że Kiera jest totalnie bezmyślną i naiwną dziewczyną. To, że początkowo była z naprawdę wspaniałym facetem, a później poznała Kellana i on również oszalał na jej punkcie... Trochę mnie dziwi. Szczególnie, że Kiera cały czas na swój wygląd narzeka - więc na co oni mogli polecieć? Bo zapewniam, ze nie na inteligencję i poczucie humoru. Główna bohaterka jest pozbawiona tych cech. 

Pomimo, iż widać, że zmieniła się ona od pierwszego tomu, to nie do końca zawsze na lepsze. Czasem zaczęłam tęsknić za tą laską, która uważa, że spanie z najlepszym przyjacielem swojego chłopaka "to nic takiego" - szczególnie, kiedy rozpoczęła się trasa koncertowa Kellana.

Specjalnie zrobię nowy akapit, bo o trasie koncertowej Kellana warto napisać więcej - nie dosyć, że media publikują jego zdjęcia z inną gwiazdą - i to całkiem niezłą kobietką, nakręcają praktycznie porno jako teledysk do jednej z piosenek, a Kellan nawet nie próbuje przez większość książki ukazać, że wcale nie jest zaplątany w romans z piosenkarką. Kiera odbiera to wszystko ze... spokojem. Praktycznie nie okazuje żadnych emocji. Co więcej, sama zabiera się za pisanie książki... o historii swojego życia i swoich miłościach. 

"Nie żałuj niczego. To jedyny sposób na przetrwanie w tym mieście."

Sam Kellan w tej części zazwyczaj okropnie mnie denerwował - chociażby dlatego, że zamiast swojej buntowniczej natury, autorka zrobiła z niego pokorną owieczkę, która nie licząc koncertów, uprawiała tylko gorący seks. Ta zamiana definitywnie mi się nie podobała. Cały potencjał tego bohatera runął niczym domek z kart. 

Historia miłosna jest tu przedstawiona w bardzo płytki sposób - w pierwszej części był trójkąt miłosny, w drugiej części były problemy ze związkiem na odległość, teraz dostajemy... no właśnie. Nie wiem, co dostajemy. Przez ponad 600 stron nie zachwyciło mnie praktycznie nic - a jeszcze to, że Kiera i Kellan nazywają siebie małżeństwem od jednego incydentu w barze, po prostu mnie śmieszy. Powiem szczerze, że w niektórych książkach młodzieżowych jest lepiej poprowadzony wątek miłosny. 

"Życie to kręta ścieżka pełna dolin i wzniesień."

Autorka nie zmieniła swojego stylu od początku tej trylogii - masa bezsensownych opisów, czasem kiepskie opisy emocji - a czasem zbyt dużo takowych się pojawiało. Dialogi czasem nie były naturalne, raczej wymuszone, w celu zapełnienia strony. Potrafię wskazać lepszych i gorszych twórców - styl S.C. Stephens mi się nie podobał.

Za to okładka jest chyba najładniejsza - w porównaniu z pierwszym i drugim tomem tej trylogii. Wydawnictwo zadbało o piękną oprawę, ale... co z tego, kiedy treść jest nijaka? Jestem romantyczką, a miłość Kiery i Kellana nie trafiła nawet do mnie.

"Obserwowanie deszczu przynosiło mi spokój i równowagę. Pomyślałam, że jeszcze tego poranka moje życie było jak ten deszcz."

Cieszę się, że dałam radę dobrnąć do końca tej historii - nie lubię bowiem zostawiać czegoś po rozpoczęciu. Nie polecam Wam jednak tej pozycji - poprzednich też nie, zresztą zobaczcie moje wcześniejsze recenzje, z nich też można wyczytać bardzo wiele. 

Dzisiejsza recenzja nie jest zbyt długa, aczkolwiek zawarłam w niej wszystko, co tylko mogę napisać na temat tej części. Mam nadzieję, że nie popełnicie mojego błędu i nie sięgniecie po tę serię. 

Pozycję tę dostałam od Wydawnictwa MUZA