Cecelia Ahern - "Kiedy cię poznałam"

*muzyka*

Autor: Cecelia Ahern

Tytuł: Kiedy cię poznałam

Wydawnictwo: Akurat 

Data wydania: 2015

Ilość stron: 416

Ocena: 5/10

Opis:

Jasmine kocha swoją pracę i dotkniętą zespołem Downa siostrę. Zmuszona do odejścia z pracy stwierdza, że miłość do siostry to za mało, by nadać sens jej życiu. Rozpaczliwie próbuje znaleźć coś, co wypełniłoby bolesną pustkę. W bezsenne noce podgląda sąsiada z przeciwka, Matta Marshalla, znanego radiowego didżeja. Jasmine szczerze nienawidzi go za to, że podczas jednej z audycji nie zareagował na złośliwe komentarze dotyczące osób z zespołem Downa. Zawieszony za wybryki na antenie Matt pije, awanturuje się, jest utrapieniem dla okolicy. Zbieg okoliczności sprawia, że Jasmine coraz lepiej go poznaje i zaczyna po trosze uczestniczyć w jego życiu. Każde z nich zmaga się z innymi przeciwnościami, każde musi pokonać inne problemy, ale ku swojemu zaskoczeniu odkrywają, że mogą być dla siebie wsparciem i że niechęć od przyjaźni dzieli niekiedy tylko jeden krok.  

   

Recenzja:

"Kiedy gąsienica myślała już, że świat się skończył, stała się motylem."

Przyznam się, że "Love, Rosie" wydała mi się ciekawą książką, a może raczej - niecodzienną, o fajnym pomyśle. Nie dziwcie się więc, iż sięgnęłam po "Kiedy cię poznałam" - szczególnie, że opis również wydał mi się dosyć intrygujący. Pozycja ta okazała się jednak przeciętna, chociaż co tak naprawdę mi się podobało, a co całkowicie nie przypadło mi do gustu... Będziecie mogli przeczytać już za chwilę.

Jasmine jest dziewczyną, która tak naprawdę nie odnalazła sensu w swoim życiu - całkowicie zatraca się w pracy i kiedy zostaje z niej zwolniona - i to tak, że przez kolejny rok nie może zająć żadnego stanowiska, co fachowo nazywa się urlopem ogrodniczym (dostaje jednak wynagrodzenie przez czas jego trwania) - cała jej egzystencja wali się jak domek z kart. Jej nowym zajęciem staje się obserwowanie sąsiada, który jest prezenterem radiowym i który kiedyś, w jednej z audycji obraził osoby z zespołem Downa. Jasmine sama ma taką siostrę - starszą od niej, chociaż główna bohaterka traktuje ją raczej jak nastolatkę z problemami niż prawdziwego człowieka.

"Żeby pofrunąć, trzeba najpierw oczyścić skrzydła z gówna. Pierwszy krok: rozpoznać, co jest gównem. Zrobione."

Mimo wszystko Heather - bo tak nazywa się siostra Jasmine - jest przesympatycznym człowiekiem. Wielka fanka muzyki z ogromną wiedzą na jej temat. Łatwo idzie jej ocenianie ludzi i określanie relacji, jakie panują w danym towarzystwie. Cały czas jest zajęta, trudno nadążyć za planem jej dnia. Mimo swojej choroby po prostu widać, iż cieszy się życiem. W powieści tej możemy zobaczyć, jak traktują ją różni ludzie - co prawda z narracji Jasmine, ale nie oznacza to, że nie widać, iż niektórzy wolą unikać osób chorych na Downa, niektórzy zachowują się wobec nich niestosownie, a nieliczni... po prostu traktują takich ludzi jak zwykłych ludzi.

Pierwsza część książki nie podobała mi się zupełnie. Jasmine użalała się nad swoim losem i nad tym, że ona przez ten rok umrze z nudów, dodatkowo znała każdy Twój pijacki wyczyn, ponieważ cały czas obserwowała Cię przez okno, a czasem nawet i z własnego podwórka...
Irytujący sposób pisania, nie? "Dziś widziałam Cię..." i inne tego typu zdania - Jasmine nie mówi bezpośrednio, iż obserwuje Matta - swojego sąsiada, nie na początku, za to używa pełno takich słówek-zamienników i to do końca książki, chociaż później nawet nie zwraca się już na to aż takiej uwagi.
Co więcej, jej zachowanie podchodzi już chyba pod jakieś przestępstwo, a nie pod zwykłą, sąsiedzką obserwację, jaką mimo wszystko spotyka się jeszcze nader często - jakby życie wszystkich wokół było dla obserwatora ważniejsze niż jego samo.

"Cuda rosną tylko tam, gdzie je zasadzisz."

W momencie, w którym pojawił się Monday - i o dziwo, jest to imię męskie, które również ma swoją historię, tak samo jak imię głównej bohaterki i jej starszej siostry, akcja zaczyna nabierać tempa. Oferta pracy - jedna, druga, trzecia. Siostra z zespołem Downa, która chce wyjechać z chłopakiem na wakacje. Kiełkująca przyjaźń z... jedną osobą z sąsiedztwa (nie będę spojlerowała, zresztą musiałabym wspomnieć coś więcej o tym bohaterze, abyście wiedzieli, kim on jest). Próba naprawienia relacji rodzinnych w domu Matta - a co więcej, próba oduczenia go picia alkoholu przy każdej porażce, jaka go spotyka - a ostatnio jest ich całkiem sporo. Zrobienie ogródka, nawet z fontanną. Miłość... No cóż, jak mówiłam, wydarzeń nagle jest mnóstwo. Już nie ma suchych opisów, od których oczy chcą nam wypłynąć, wreszcie zaczyna się coś dziać!

Okładkę uważam za całkiem ładną, aczkolwiek widziałam lepsze. Idealnie wpasowuje się ona w taką właśnie tematykę, jaka jest przedstawiona w treści tej powieści - i chociaż świadczy ona raczej o tym, że ta pozycja to zwykły, banalny romans, to jednak nie jest to do końca prawda. Zbyt dużo wątków miłosnych się tu nie znajduje.

"Wreszcie wyleczyłam się z pragnienia wyleczenia się z siebie."

Co do stylu autorki, mogłabym dodać tylko tyle, że mimo wszystko, dialogi były całkiem ciekawe. Chociaż opisów według mnie było aż za dużo, mogłaby popracować nad fabułą i dopracować kilku bohaterów, to akurat na dialogi nie narzekałam - zazwyczaj były one albo ciekawe, albo zabawne. Jestem ciekawa, czy kolejne książki tej autorki będą lepsze, bardziej oryginalne i powiem szczerze, że z chęcią to sprawdzę. Czasem nawet ja potrzebuję odskoczni w coś, co czyta się dosyć szybko i przy czym nie trzeba zbyt dużo myśleć.

Ogólnie nie uważam tej pozycji za wielce wybitną, o wiele bardziej podobało mi się "Love, Rosie", niemniej sądzę, że spodoba się wszystkim fanom romansów, książek obyczajowych i tym, którzy szukają do przeczytania czegoś lekkiego. Mam nadzieję, że nie będziecie żałować czasu spędzonego przy tej pozycji. Nie stawiajcie jednak zbyt wysoko poprzeczki dla tej powieści - tylko wtedy was nie zawiedzie.

Pozycję tę dostałam od Wydawnictwa Akurat