M. R. Foti - "Syreny i bogowie. Tom 1: Dokąd teraz popłynę?"

Tytuł: Syreny i bogowie. Tom 1: Dokąd teraz popłynę?

Autor: M. R. Foti

Wydawnictwo: Nova Res

Rok wydania: 2015

recenzja przedpremierowa

Liczba stron: 273

Ocena: 1/10

Recenzja:

Autorka książki Syreny i bogowie ukryła się za pseudonimem, ale to jej nie pomoże – na pierwszy rzut oka widać, że jest nastolatką, która dopiero zaczyna przygodę z pisaniem. Spełniła swoje marzenie i wydała książkę, ale niestety czytelnicy mogą się jedynie zmęczyć tą lekturą.

O czym są Syreny i bogowie? Ciężko powiedzieć. Mamy Amelię, która jest księżniczką Antymidy (brzmi prawie jak Atlantyda). Jej królestwo z dnia na dzień przestaje istnieć, a ona budzi się na suchym lądzie. Nie ma na sobie „gaci”, ale niczym prawdziwej damie w opałach na ratunek spieszy jej poznany w barze młodzian, oferując tę właśnie część garderoby. Amelia przyjmuje podarunek. Okazuje się, że mężczyzna jest trytonem. Później w zasadzie na każdym kroku Amelia będzie spotykała swoich pobratymców. W sumie spotka mniej ludzi niż syren, mimo że przebywa na lądzie. Ale to szczegół.

Amelia udaje się z nowo poznanym mężczyzną na łódź i podpisuje z nim cyrograf (tak naprawdę umowę, ale ponownie – to szczegół). Robi to, bo ma asa w rękawie – zna karate i wierzy, że dzięki temu będzie potrafiła się obronić. Amelia dostaje od Jet Mira – bo tak nazywa się tryton – zadanie. Ma dostarczyć mu artefakty. Później następuję ciąg chaotycznych wydarzeń, które nijak mają się do siebie. Jedno nie wynika z drugiego, razem nie stanowią żadnej logicznej całości.

Amelia ma piętnaście lat i zachowuje się jak przeciętna polska gimnazjalistka. Taki też jest jej sposób wysławiania się. Inni bohaterowie nie ustępują jej pod tym względem. Wszyscy są płascy, bezbarwni i scharakteryzowani bez ładu i składu. Raz źli, raz dobrzy, w zależności od tego, jak bardziej pasowało.

Autorka postarała się i wymyśliła (mniej więcej) cały syreni świat. Nowe nazwy, krainy, wydarzenia, podział czasu. Niestety nie umiała wpleść tego ładnie w narracje – zamiast tego „syrenie” informacje podawała na przykład w nawiasie. Tak naprawdę nie było żadnego porządnego wyjaśnienia, na jakiej zasadzie świat ludzki i syreni koegzystują ze sobą.

Dialogi są mniej więcej na takim poziomie, co bohaterowie. Czytając je, można odnieść wrażenie, że słyszy się rozmowę jakichś gimnazjalistów. Wykrzyknienia w co drugim zdaniu, kolokwialny język, mnóstwo wyróżnionych drukowanymi literami zdań. Aż oczy bolą.

Z przykrością to stwierdzam, ale nie polecam nikomu tej książki. Nie wiem, jaką można mieć przyjemność z czytania czegoś tak chaotycznego i niedopracowanego. Niestety autorka nie umie dobrze pisać. Jeszcze. Może kiedyś się nauczy.

Książkę dostałam od wydawnictwa Novae Res