Iga Wiśniewska - "Nie wierz w człowieka"

Autor: Iga Wiśniewska

Tytuł: Nie wierz w człowieka

Wydawnictwo: Wydawnictwo Paccoarte

Premiera: 17. września

Ilość stron: 109

Ocena: 9/10

Opis:

„Nie wierz w człowieka” to zbiór opowiadań, które ukazują ciemniejszą stronę ludzkiej natury. Wszystkie instynkty, które czają się gdzieś pod skórą, czekając tylko na odpowiednią okazję, by wypłynąć, dochodzą w nich do głosu. Opowiadania łączą się ze sobą i przeplatają, tworząc jeden spójny obraz ludzkiej podłości, wyrachowania i słabości. Czasem cyniczne, czasem zaskakujące, niejednokrotnie brutalne, pokazują człowieka raz jako oprawcę, innym razem jako ofiarę. Trzymają czytelnika w niepewności, jednocześnie wzbudzając w nim niezdrową fascynację, która będzie kazała mu przewracać kolejne strony.

Recenzja:

Autorka z opisem trafiła w dziesiątkę. Czułam niezdrową fascynację, czytając tę książkę.

Autorka przedstawia serię opowiadań, które pokazują człowieka w jak najgorszym świetle. "Człowiek człowiekowi wilkiem". Wiersz Edwarda Stachury doskonale oddaje treść tego zbioru opowiadań. Przedstawionych ludzi łączy w większości jedna cecha, którą jest niezadowolenie z życia. Bohaterami, których zdominuje zło, są w większości życiowe ofiary, rozdrażnieni i rozczarowani sobą. Ta rozpacz wewnętrzna przeradza się w zewnętrzną agresję, w wyniku której cierpią niewinni, ale tylko z pozoru.

Opowiadania są pełne brutalności, skrzywień, dewiacyjnych zachowań. Czy naprawdę tak wygląda nasze społeczeństwo? Jeszcze kilkanaście lat temu to byłoby nie do pomyślenia, nazwalibyśmy taki zabieg w literaturze hiperbolizacją, wyolbrzymieniem. Jednak to nie oznacza, że takich sytuacji nie było, nie były po prostu nagłaśniane. W naszych czasach, to "normalka". Zwrócenie uwagi na to nieme przyzwolenie dla zła, prowadzi do refleksji i wniosku: autorka przedstawiła fakty. Każdy z nas o tym słyszał, nie każdy przeżył, a każdy może teraz przeczytać. "Nie wierz w człowieka" sprawi, że już nigdy nie poczujemy się bezpieczni, ale i tak nie przestaniemy czytać w połowie. Nie ma takiej opcji. Ta książka to narkotyk. Wiesz, że zaprowadzi w kozi róg, ale jednak dalej to robisz.

Wszystko jest bardzo spójne, przemyślane, a losy bohaterów splatają się w nieoczekiwanych momentach. Uwagę warto zwrócić również na niezwykle lekki sposób pisania widoczny w książce. Nawet pojawiają się elementy komedii. Czarnej oczywiście, jednak i tak się uśmiechniesz. I to nie dlatego, że w głębi duszy jesteś sadystą. Jeśli jesteś sadystą, nie czytaj tej książki, bo nie wniesie nic do Twojego życia. Jeśli nie, powinieneś się zapoznać.

Fiodor Dostojewski powiedział "Najlepsza definicja człowieka:istota, która do wszystkiego się przyzwyczaja". Iga pokazała, że człowiek przyzwyczaja się do zła. Tak odczytałby powieść każdy. Ja pójdę ze swoją analizą dalej i powiem, że człowiek jest z natury zły, ale to zło toczy ciągłą walkę z dobrem. Nie ma ludzi dobrych, ponieważ naturą człowieka jest egocentryzm, skupianie się na sobie, co kłóci się z istotną dla dobra wartością altruizmu. U różnych ludzi zło przejawia się inaczej. Jak mówi przysłowie "okazja czyni złodzieja", tak okazja czyni człowieka szatanem. Zło dochodzi do głosu, a cichutkie skomlenie drugiej strony naszej natury zostaje zignorowane.

Polecam gorąco.