Alain Fournier - "Mój przyjaciel Meaulnes"

Tytuł: Mój przyjaciel Meaulnes

Autor: Alain Fournier

Wydawnictwo: Zysk i S-ka

Rok wydania: 2014 (pierwsze polskie wydanie 1938)

Liczba stron: 304

Ocena: 7/10

Opis:

Francja, tuż przed I wojną światową. Do szkoły Sainte-Agathe przybywa nowy uczeń – Augustin Meaulnes. Żądny przygód, impulsywny chłopak nie chce poddać się dyscyplinie. Szybko staje się swoistym przywódcą, zyskując podziw i uznanie kolegów. Pewnego dnia ucieka ze szkoły i przypadkowo trafia do wioski, w której poznaje piękną Yvonne de Galais. To spotkanie staje się początkiem wielkiej namiętności...

Recenzja:

Mój przyjaciel Meaulnes – klasyka literatury francuskiej i zarazem jedyna ukończona książka Alaina Fourniera. Po raz pierwszy wydana w jeszcze przed pierwszą wojną światową, w 1913 roku, w Polsce w 1938 roku. Wydawnictwo Zysk i S-ka postanowiło wydać wznowienie tej poczytnej powieści, pozostając przy tłumaczeniu Anny Iwaszkiewicz. Nie wiem, jak wyglądało pierwsze wydanie, ale mogę się założyć, że pod względem wizualnym pozostawało daleko w tyle za tym, co zaserwował nam teraz Zysk. Książka jest wydana niezwykle starannie, ma piękną okładkę z obwolutą i nie tylko wygląda ładnie na półce – bardzo przyjemnie się ją czyta.

Tytułowy bohater, Meaulnes, pojawia się pewnego dnia w domu cichego, nieco chorowitego chłopca, będącego narratorem książki i burzy spokój szkoły Sainte-Agathe. Jest nieco dziwny, ale wszyscy chłopcy czują przed nim respekt i natychmiast staje się głównodowodzącym wszystkich zabaw. Na prawdziwego przyjaciela wybiera jednak Franka – bo tak ma na imię narrator. Pewnego dnia znika na trzy dni, by przeżyć przygodę swego życia i wraca odmieniony na zawsze. Frank słusznie domyśla się, że odmieniła go dziewczyna. Meaulnes przypadkiem trafił do wioski, gdzie poznał piękną Yvonne de Galais, która zawładnęła jego sercem. Od tamtego spotkania jedynym celem Meaulnes jest odnaleźć dziewczynę.

Mój przyjaciel Meaulnes to swego rodzaju powrót do czasów dzieciństwa. Bardzo żałuję, że nie przeczytałam go wcześniej, bo niesamowity klimat tej opowieści na pewno zawładnąłby moją dziecięcą wyobraźnią. Teraz troszkę się wynudziłam, czytając pierwszych sto stron, na które składał się głównie opis chłopięcych zabaw. Przypominało mi to o innej książce, którą czytałam dawno temu i którą był Ten obcy Ireny Jurgielewiczówny. Klimat przywodził na myśl Tajemniczy ogród, a nieco niesamowita historia powieści Carlosa Ruiza Zafóna. Z tym że Fournier z pewnością nie inspirował się ani Jurgielewiczówną, ani Zafónem, bo napisał swoją powieść na długo przed tym, jak ci pisarze choćby pomyśleli o stworzeniu własnej historii – czy w przypadku Zafóna, przyszli na świat.

Kiedy przeczytałam ostanie słowa, pomyślałam sobie, że to naprawdę śliczna historia. Dobrze opowiedziana, ciekawa – co może być bowiem ciekawszego od sprawnie opowiedzianej historii przyjaźni i nieszczęśliwej miłości, opartej w dodatku na wydarzeniach z życia autora? No dobra, parę rzeczy na pewno by się znalazło, ale nie bądźmy małostkowi. Ta historia naprawdę była śliczna!  

Polecam wszystkim – młodszym i starszym, jeśli ktoś ma w sobie odrobinę dziecięcej wrażliwości, na pewno nie będzie zawiedziony.

  

Za książkę dziękuję wydawnictwu Zysk i S-ka